En toen was het niet langer tijd om te gaan, maar tijd om te zijn! Ziehier... mijn lang verwachte eerste verhaal uit Togo!

Vrijdagochtend ging om 4u de wekker, om kart voor 5 zaten we in de auto richting Schiphol, werd ik om 5u verrast dooreen hele vroege vogel, die meeen goede reis toewenste en gelukkig zelf nog even verder kon slapen. Aangekomen opSchiphol, gauw mn koffer afgeleverd. Helaas zat er een verschil van 3 kg in de weegschaal bij mij thuismaar gelukkig was debagagemevrouw vriendelijk en vond ze 24kg ook 23kg, dus de schaapjes toch maar in mn handbagage en de kaas omgeruild met wat kleding en mochten mn koffers op reis.Om kwart voor 6 zaten we bij de Starbucks, ooit es overwogen om dat te gaan doen? 't Is best een aanrader! Helemaal omdat daar ineens mn vader behoorlijk geheimzinnig stond tebellen en ineens Gertjan en Anne-Marije achterme opdoken. Heerlijk genoten van koffie enhet samenzijn, bleek algauw dat er nog iemand zn wekker had gezet (al zij het een uur later dat Marjolein) en hing mn zus aan de lijn die me met een slaperig hoofd me ook een goede reis toewenste, evenals wat vroege sms-vogels: het blijft zo bijzonder om temerken hoe jullieallemaal meeleven. Zo gaaf!

Maar hoe gezellighet ook is, hoe bijzonder mooi het is omte merken dater zo wordt meegeleefd, het echte afscheid kwam met de minuut dichterbij. Het werd tijd om door de douane te gaan. Het is een tot ziens, maar toch is het lastig om mensen van wie je houdt achter te laten. Met de schapen was dat nog niet zomakkelijk en moest ik mn hele tas uitpakken, maar toen ik had uitgelegd waar ze voor waren mocht ik doorlopen. Gate gezocht en ik kon direct boarden (lekker handig die elite variant). Na mn gevoel van 'uren taxien' stegen we eindelijk op en voordat ik er erg in had,kreeg ik een ontbijtje met een dominant ei, en vroeg de hoofdstewardess of ik alsjeblieft een enquette wilde invullen, ik mocht de mooieKLM pen wel houden... Tijdens die korte vlucht heb ik mn eerste bosneger al afgewimpeld (die minstens dacht dat ik hm niet leuk vond omdat ik zn nummer niet wilde hebben en die van mij niet wilde geven... en ik hem maar lekker in die waan heb gelaten) want binnen no time was het tijd om te landen, en na uren taxien (ik weet bijna zeker dat we dat langer hebben gedaan dan gevlogen), kwam we aan op Charles de Gaulles. Dat is een lelijk vliegveld (sorry Nynke, maar de mooie plafonds heb ik niet gevonden)en is prima overzichtelijk als je tenminsteweet wat je gate nr is. Omdat ik5 uur mocht wachten was dat natuurlijk nog niet bekend. Nadat ik me had verveeld bedachtdat ik niet meer Franse lentelucht zou krijgen dan op de rookplaats aan de snelweg, ik maarhet fenomeen douane aanging en dan de Business lounge van Air France zou opzoeken (nog eenvoordeel van reizen met een Elite ticket). Gelukkig werd ook mn gatenr bekend, dus kon ik helemaal relaxt gaan wachten. Daar genoten van overdreven luxe, lekkere stoelen, een goed boek en muziek. Eindelijk, eindelijk konden we boarden.Ik had eenmooi plaatsje aan het raam en al vrij snel kwamdaar een echteTogonees naast me zitten. Bleek een vriendelijke man te zijn die gelukkig niet zo dreigend was als de vorige. Heb hm even uitgehoord over Togo, maar hij kon me meervertellen over Canada omdat ie daar al een tijd woont...

Halverwege de vlucht kwam ik er achter dat we toch een uur tijdsverschil hebben met Nederland, het is hier 1 uur vroeger, dus mocht ik nog ff een uurtje doorvliegen. Eindelijk eindelijk eindelijk kwamen we aan in Lome! Uit het vliegtuig woei de Afrikaanse avondlucht, die niet zo verfrissend is als de Nederlandse lente over me heen en drong tot me door: ik ben nu echt in Afrika en hier blijf ik de komende tijd!

Uiteraard kom je niet zomaar op de boot, eerst mag je nog zwaaien met je Yellow Fever Book, je paspoort, moet je uitleggen dat je geen Visum hebt (af en toe 'Mercy Ships' noemen en wijzen op mn T-shirt blijkt goed te werken), was ik na een tijdje eindelijk herenigd met mn koffer en tas (2 banden waar alles onlogisch op draait, terwijl je ook nog alle Afrikanen van je af moet slaan die wel heel erg graag aan mn koffer willen zitten) mocht ik alsnog al mn bagage door de scanner (nou, hoe vaak willen ze dat checken!) en kon ik voorkomen dat voor de zoveelste keer mn tas gecheckt moest worden door 'Mercy Ships' te noemen.

Eindelijk was ik door alle checks heen en stond Hennie op me te wachten. Zij bracht mij samen met een andere vrijwilliger naar de boot en ondertussen legde ze wat uit over het verkeer, de veilidheidchecks etc. En daar lag die (hoop gauw foto's te posten): de Africa Mercy. In het echt is die nog vele malen groter! Jeroen was zo stoer om mn koffer te dragen. Direct aangemeld, pasjes gemaakt (incl foto), cabin toegwezen (dichterbij mn werk zal ik nooit komen te wonen... zelfde verdieping, 1 deur door...), sein info (als ie dat geluid maakt dan moet je dat doen. Jaja.), afspraken wanneer je verwacht wordt voor welke tour wanneer,wanneer de eetzaal open isetc etc. Hennie en Jeroen hebben me samen met een steward naar mn hut gebracht, daar mn koffer uitgepakt en mn plekje gemaakt. Ik had niet veel keus, dus ik slaap inhet middelste stapelbed bovenin. Hennie had me beloofd over een half uurtje terug te komen om dan al even wat van het schip te laten zien. Dus met zn drieen op pad, vooralsnog wordt voor vandaag de grootste uitdaging: voor- en achterkan van het schiponderscheiden en mn cabin terugvinden zonder al te veel om te lopen... en vooral: niet al te boos worden op mezelf als het even duurt om dit schip te leren kennen.

Het was erg leuk om al even wat van het schip te zien, te zien waar Hennie haar klas lesgeeft, waar je je kunt intekenen voor diverse activiteiten (en waarom Jeroen en Hennie dat zo fijn vinden om te doen), waar de eetzaal is (heerlijk! Het is geoorloofd om non stop thee te drinken:-)), de belangrijkste meetingpoints, en wat andere wetenswaardigheden (zo goedkoop kan je nergens Starbucks drinken en vanaf nu ga ik ook vasten van het eten van toetjes, want daar doen ze niet aan... (wel heb ik me laten vertellen dat ze ijs verkopen aan boord...)).

De hut van Hennie en Jeroen nog even gezien (toch iets anders dan wanneer je niet getrouwd bent...). Het was echt zo fijn om zo warm onthaald te worden, te horen van ervaren mensen hoe het is op het schip, het wemelt van de activiteiten, de mogelijkheden (als je je maar inschrijft... voor de bieb, de wasserette, de kerk etc etc etc). Voor vandaag stond op het programma: op tijd wakker worden (check), de eetzaal vinden (check), om 9u verzamelen bij de Starbucks (check) en een tour de boot (check). En voor de rest: ff mn mails checken, account van MercyShips updaten, via deze site laten weten dat ik nog leef, en zo maar met een boek aan het zwembad acclimatiseren denk ik.

Mn stapelbedgenootje heb ik tussen de tour van Jeroen en Hennie en het uitwisselen van de meegebrachte Nederlandse spullen even kort ontmoet. Later toen ik terug kwam had ze heel lief mijn licht aangedaan. Vanochtend pas beter kennis gemaakt. Ik was bang dat ik teveel zooi had en teveel lawaai had gemaakt: zij blijkt echter oordoppen en een verduisterend vliegtuig kapje te dragen en vond me zeer geordend, en het belangrijkste:ik blijk niet te snurken. Was nog even bang dat ik misschien teveel had rondgedraaid in bed, maar ook daar had ze niets van gemerkt en ten slotte dacht ik nog dat mn wekker teveel lawaai had gemaakt (het is zo donker, ik was zo moe, dus mn orientatie liet het wat afweten toen ik op zoek ging naar mn wekker vanochtend...).

Het was erg gezellig om even met haar te kletsen en die dingen te noemen waar ik bang voro was, maar dat heeft ze dus ff heerlijk weerlegd. Ik heb heerlijk gedoucht en uiteindelijk samen met haar naar de eetzaal gegaan en ontbeten. Zij zal vandaag op het schip blijven omdat ze moet zorgen dat wat achterstallig werk wordt bijgewerkt dit weekend, dus wellicht zal ik r nog wel zien vandaag. Ze vertrekt pas 2 weken voordat ik vertrek, dus is het fijn dat het nu al zo klikt en dat bied wel vertrouwen voor de weken die nog voor ons liggen...

Natuurlijk moet ik nog ff mn draai vinden in mn cabin, met zn 6en deel je toch echt een hele kleine ruimte: wat doe je met je zooi, wanneer maakt wie wat schoon, hoeveel lawaai mag je maken,wat zijn de ongeschreven regelsetc etc.

En ook mag ik mn draai nog gaan vinden in afspraken (maandagochtend een crew meeting, maandagavond dat, wanneer de eetzaal open is, kledingcodes (niet overal wordt gewaardeerd dat je een korte broek en slippers draagt etc etc).

Omdat non stop de motor draait krijg ik nog wel eens het gevoel dat we bijna gaan vertrekken, als de boot dan ook nog es wat ligt te deinzen lijkt het helemaal dat we gaan varen. Maar dat zijn ze toch echt pas van plan als ik net de boot af ben... en dat duurt nog wel even. En dat is maar goed ook!

Er is zoveel te doen, vervelen zal ik me niet zo gauw denk ik. Zo hoop ik zondagochtend een kerkdienst te bezoeken die wordt gehouden in de ziekenzaal (dus letterlijk tussen de zieken), en 's middags ga ik mee met een groep naar een kindertehuis geloof ik, om daar samen met de kinderen tijd door te brengen (en dat kan dus ook bestaan uit schommelen en bellen blazen... blijken dat ff mn talenten te zijn). Zo kom ik direct onder de mensen van Mercy Ships en ga je echt Afrika in (want die boot, die ligt dan wel in Afrika, het is zo Amerikaans als het maar zijn kan met ongekende luxe).

Letterlijk om liefde te geven aan hen die daar net zoveel recht op hebben als ik, maar dat niet krijgen. En aangezien ik mag weggeven waar ik genoeg van heb...

'Ga, U wilt dat we gaan, wat heeft de wereld aan Uw zegen, als wij ons niet bewegen?'