Afscheid

En dan breekt het moment aan waarvan je dacht dat je er alleen last van zou hebben als je Nederland verlaat (en hoe fijn: dat gedeelte heb ik uiteindelijkprima overleefd). Ik kan een van mijn verhalen zo kopieren en plakken want het verhaal van afscheid nemen blijkt niet alleen tegelden voor het verlaten van Nederland, afscheid nemen van mooie mensen op de bootblijkt bijna nog erger te zijn.

Het interessante van afscheid nemen in Nederland bleek dat ik steeds meer besefte dat het niet erg is om je vertrouwde wereldje uit te stappen en dat je niet bang hoeft te zijn dat iedereen zijn leven verder leeft zonder mij en ik van alles gemist zou hebben en er geen deel van meer uit zou maken. (Woei lang leve e-mail, jullie geduld en tijd om mij gewoon ook lekker te blijvenbetrekken bij wat er allemaal in Nederland gebeurt).Het tegendeel is in alles gebleken, iets waar ik enorm veel van heb geleerd en erg dankbaar voor ben. (Thanks to all!)

Maar dan komt het moment om hetdiepe en onbekende in te springen. Niet wetende wat er komen zal. Maar hoe bijzonder was het om te merken hoe snel het onbekende in een thuis veranderde, de grote witte boot als mn huis en hoe snel erhele mooie vriendschappen ontstonden.

En zolang je lekker aan het werk bent, lange dagen maakt, met elkaar eet (of het nou in de dining room, een restaurant of ergens op de markt is), vrije tijd doorbrengt (Ligretto spelend in midship, hangend op het dek of achter op de motor met je haren los door Kpalime of Lome crosst), goedemorgen en weltrusten zegt,lijkt er niets aan de hand en voelt het als never-ending. Totdat het moment daar is. Het moment van afscheid nemen, goodbye zeggen tegen een deel van je leven, goodbye zeggen tegen meiden die zo ongelooflijkimportant zijn geworden.

Afgelopen donderdag vertrok Nanette naar Zuid Afrika. De eerste van de 5...
Gelukkig hadden we die dag niet een belachelijk groot OK programma zodat ik mee mocht naar het vliegveld om haar weg te brengen. Uiteraard tranen met tuiten, maar overheersend het sterke gevoel dat we eigenlijk al die tijd al zo hebben ervaren: we gaan elkaar weer zien! En dan is het heel relaxt om gedag te zeggen. Tot vanavond dan. Omdat in principe de OK gesloten is (ahum, vandaag toch nog 2 casussen gedaan...) vertrok vanavond ongeveer de halve OK staff. Mensen met wie je nauw hebt samengewerkt en geleefdvoor naar verhouding een lange tijd. Ente midden van al deze mensenwaren ook Sarah en Rebekah met wie ik samen met Nanette en Shannon veel ben opgetrokken, veel lol heb beleefd, en eigenlijk altijd samen waren.

Uitgedund. Samen met Shannon en Sarah gisteravond nog van allerlei gekke dingen uitgespookt op het schip in de regen (lang leve het regenseizoen...) en gedag gezegd. Tranen als pijpenstelen of als cats and dogs gehuild (na het afscheid maar samen het zwembad ingesprongen), gezwaaid totdat we alle landrovers niet meer zagen en in het zwembad gehuild en onwijs veel herinneringen opgehaald. Want werken aan herinneringen doen we hier elke dag.

Wat gaan 11 weken snel voorbij, wat vliegt de tijd zodra je voet aan boord zet, wat maak je ongelooflijk veel mee (en nog niet eens een kwart beschreven), wat is het leven goed, wat heb ik een hoop geleerd maar bovenal: wat ben ik ongelooflijk dankbaar voor deze gelegenheid en dit avontuur.

En dan maak je ook plannen, omdat je weet dat je deze meiden niet te lang kan missen en dat het onwijs gaaf zou zijn om elkaar weer te zien en die wetenschap maakt afscheid nemen zoveel gemakkelijker. Je mag dromen dromen, wetende in Wie Zijn handen ze liggen. Maar hoe gaaf is het om te dromen om naar Engeland te gaan, naar Zuid Afrika, Canada, Amerika. Oja en Amsterdam...

Het afscheid nemen hier betekend ook: weer bijna terug naar Nederland gaan. Om jullie allemaal, die ik 3 maanden geleden gedag heb gezegd, weerte gaan begroeten. Ik zie er naar uit!

‘May the road rise up to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face;
the rains fall soft upon your fields.

And until we meet again,
may God hold you in the palm of His hand.'

Homeship!

Hoe bijzonder is het dat een grote witte boot je thuis wordt? De plek waar je slaapt, werkt, vrienden maakt, je vrije tijd doorbrengt, eet. De mensen die je ‘s ochtends als eerste goedemorgen wenst zijn de mensen met wie je ontbijt, met wie je de OK op gaat, met wie je luncht, met wie je ‘s avonds eet, en na het eten tijd mee doorbrengt, met wie je alle verplichte meetingen afloopt: maandagmorgen de new week meeting, dinsdagmorgen de OR devotion, woensdagavond de in service meeting, donderdagavond de verplichte samenkomst met als afsluiter: ijs (!) en op zondagavond de kerkdienst aan boord. Het zijn dezelfde mensen die je aan het eind van elke dag een ‘sweet dreams', ‘slaap lekker', ‘schlafe gut' of ‘goede nacht' toewenst (heerlijk die Canadees die een klein beetje oud-Nederlands spreekt). Met wie je weekenden weg gaat, avonuteren mee beleefd en van wie je leert, die je blik naar de wereld hebt te vergroten. Die met je mee lachen om het gekke Engels (sportivity blijkt bijvoorbeeld helemaal niet te bestaan) en wanneer de chirurg ‘snap' zegt, dan scheldt ie je niet uit, maar wil die gewoon een klem hebben.

Het zijn de mensen met wie je lacht om al die verschillende gebruiken van peanut butter op appels of bananen tot peanut butter en jam of kaas en jam.

De anesthesist op slippers, de Amerikaanse chirurgen op sportschoenen, al die gekleurde mutsen waaruit ook zo duidelijk blijkt dat we met zoveel verschillende mensen en nationaliteiten werken, maar toch een groot saamhorigheidsgevoel hebben.

De chirurg die een lijst van interessante Bijbelteksten heeft waar die ons elke dag 1 van geeft waarbij je je eerst 4x afvraagt of het echt in de Bijbel staat, totdat je concludeerd (en de juiste vertaling hebt gevonden): hm ja... t staat er echt (vaak uiteraard volledig uit zn verband gerukt) maar wat vervolgens wel genoeg reden geeft tot ‘het gesprek van de dag'. Maar die chirurg die je dan vervolgens dus prima kan roepen met: ‘come to the OR like ants, you sluggard, remove a cyst and be wise' (naar aanleiding van prediker 6:6). Met een text message, natuurlijk. Niet door de intercom.

Hoe heerlijk is het om al die Engels sprekende mensen ze van alles wijs te maken in het Nederlands. Inmiddels zeggen er al een aantal ‘grapjas'. En omdat Shannon wilde weten hoe je varken schrijft (aangezien haar vader haar en haar broers en zussen ‘varkentjes' noemt) weet inmiddels de hele OK wat een varken is.

Salubriously schijnt het dichtsbij te komen bij het Nederlandse ‘gezellig'. Een echt Ilse woord natuurlijk en met 2 echte G's! (Wanneer ze de G proberen te zeggen denken ze minstens dat ze moeten gaan kokhalzen). Met het enige verschil dat salubriously gebruikt kan worden om het weer te omschrijven en ik dan weer niet zo gauw zou zeggen over het weer dat het zo gezellig is.

Het is de morning meeting in de hallway van het operatiecomplex waar we de dag beginnen met gebed. Omdat we met elkaar onze afhankelijkheid weten van God. Het is die chirurg die voordat het mes in de patient gaat bid, niet alleen voor de patient, maar ook voor het hele team. (Bijkomend voordeel: de lokale verdoving kan zo ook even goed inwerken...). Het is de chirurg die met de gouwe ouwe nummers van Michael W. Smith mee staat te zingen en te fluiten. Het is de OR big cleaning moment van de week waarin we met een paar mensen, Coldplay op een hoog volume, met vele handen licht werk maken.

Het is het tellen van honderden sutures of instrumenten met een paar collega's en M&M's om de inventarisatielijsten te updaten.

Het zijn de Nederlanders met wie je ff lekker Hollands, ok, gemixt Hollands dan (vloeiend Nederlands spreek ik allang niet meer...) spreekt.

Die mooie verhalen en getuigenissen waarin je God zo duidelijk aan het werk ziet op zoveel verschillende manieren, omdat ieder mens gewoon zo anders is. De VVF vrouwen die nu ‘droog' zijn en letterlijk een nieuwe toekomst tegemoet mogen gaan, de mensen met een enorm vergrote thyroid en parotis, die nu zonder groot gezwel verder kunnen leven, die mannen met een grote hernia, maar die nu die last kwijt zijn, kleine kindjes met gehemelte- en/of lip spleten die geopereerd zijn en een normaal leven kunnen gaan leven, zich normaal kunnen gaan ontwikkelen, goed leren praten, eten etc. Mensen die in afzondering leefden omdat ze zich schaamden voor een grote tumor in het gezicht (en die alleen maar groeit en daarmee levensbedreigend wordt), maar nu verwijdert is.
En al die mensen die door een vertroebelde lens niet meer konden zien, maar nu door een ingreep van 5 minuten weer kunnen zien!

Maar ook het bijzondere dat je merkt dat God ook zo betrokken is bij mijn leventje. Mij helpt om dingen anders te zien, mijn blik vergroot, me elke dag kracht geeft, en o zo veel plezier in wat ik mag doen. Al die lieve mensen om mee heen plaatst, of ze nu heel dichtbij op de boot zijn, of heel ver weg in Nederland.

Deze boot is mijn thuis. Tot 10 juni. Want ik zie uit om nog 2 weken (2 weken, ja 2 weken. WHAAAAAA time is running!!!!) heerlijk te genieten van dit thuis, maar zie er ook naar uit om mn eigen verbouwde huisje te zien, familie en vrienden te ontmoeten. Ik ben nieuwschierig wat de toekomst brengt. Hoe gaaf is het om te weten dat die al in Gods handen ligt!

Jarig!

En toen was het 15 mei! Een dag om nooit meer te vergeten, en een dag waarop mn ouders geheel volgens traditie ronduit verkondigen aan iedereen die dat wil horen: ‘ik weet nog dat ze geboren werd'. En ja, dat is inderdaad nu 25 jaar geleden...

Uiteraard heb ik hier ook op het schip grootst verkondigd dat ik nu wel erg oud ben. Waarop reacties volgden als: welkom bij de ‘richting-de-30-ers', ‘oud? Oud? 35 is pas oud', ‘richting de 30? Dan betekend het dat ik richting de 40 ga', ‘baby' en ga zo maar door.

Gisteravond heb ik bijna een paar vriendinnen betrapt gedurende hun geheime missie, ik wist niet hoe snel ik hun cabin uit moest komen.

Deze morgen wakker gezongen door Nanette en een andere cabinmate. Vervolgens kwam ik de deur uit en ziedaar: vroege vogel Hennie had een echte ‘hartelijk gefeliciteerd' slinger opgehangen en op mijn deur was Nanette creatief geweest met allerlei balonnen, alleen mijn echte ‘animal' ballon (in de vorm van een caterpillar), die was met geen mogelijkheid op te blazen.

In de eetzaal ruim begroet en gefeliciteerd op zn Amerikaans: een echte goede hug van hele lieve mensen!

Op dinsdagochtend hebben we als OK een devotion in de backoffice, dus aanlsuitend van onze devotion werd er natuurlijk gezongen. Eenmaal teruggekomen bij mn cabin was de Engelse vertaling van ‘hartelijk gefeliciteerd' inmiddels ook gearriveerd en geplaatst onder de 1e slinger.

Tijd om de OK op te gaan. Maar ziedaar: op het grote mededelingenbord was ook al geschreven dat het toch echt mijn verjaardag is vandaag en bij het betreden van mijn OK kwam ook daar in de vorm van een slinger het ‘happy birthday' me vriendelijk tegemoet. Letterlijk want die slinger viel naar beneden en hebben we daarom maar verplaatst naar in de OK. Na onze meeting in de hallway werd er weer voor me gezongen en uiteraard Amerikaans gefeliciteerd. Een aantal dayworkers hebben vervolgens zelfs nog in het Ewe ‘happy birthday' gezongen. Kortom: iedereen was ruimschoots op de hoogte van mijn verjaardag (was stiekem wel blij dat de kapitein het nog niet in zn hoofd had gehaald om door de intercom te verkondigen dat ik jarig ben).

Gedurende de dag ontving ik een mail dat ik mijn post kon ophalen in het postkantoor. Geen idée hoe ze het hebben geregeld... maar ziedaar: verjaardagspost aangekomen op mijn verjaardag zelf! Hoe jarig kan je zijn?!

Mijn verjaardagsfeestje werd echter gevierd in de opslagruimte met het inventariseren van instrumenten en implantaten die wij niet gebruiken maar die we zullen geven aan artsen hier in Togo... iedereen was me daar natuurlijk erg dankbaar voor. Gelukkig maakt chocola een hoop goed...

Inmiddels was het tijd voor het avondeten en omdat het dinsdagavond ‘African style' is, en ik niet blij wordt van chicken-bone-things, aan de salade gegaan. En dat was maar goed ook want ziedaar... mijn eerste echte Amerikaanse ‘chocolate with icing topping cake' kwam tevoorschijn! Zoals goed Amerikaans gebruik wordt de taart niet door de jarige zelf gemaakt, maar krijg je die. Als jarige moet je die natuurlijk dan wel weer zelf aansnijden. Nadat we de kaarsjes hadden verwijderd (vuur blijkt verboden te zijn aan boord), zong iedereen nog een keer ‘happy birthday' (ik ben maar gestopt met tellen) en hebben we heerlijk genoten van deze cake en alle verhalen hoe deze dan tot stand is gekomen (de kleurstof gekregen nadat Rebekah en Shannon ongeveer elke loslopende longtermer hadden gevraagd, de taart gebakken toen ik een avondje e-mails aan het tikken was en zowaar op tijd naar bed ging, de topping gedaan, ja, ten tijde dat ik die cabin in liep wat natuurlijk voor mij verboden terrein was op dat moment) en mn cadeau (een zilveren hanger in de vorm van Afrika met een kruis er in) was keurig verpakt in sterilization paper... handig!

Terwijl wij heerlijk zaten te genieten van de taart kwam iemand (na een hele tijd zoeken en vragen) een aansteker brengen. Hups... de kaarsjes dus weer terug de taart in, en iedereen weer aan het zingen (dit keer ‘happy birthday' in elk hun eigen taal... Zuid-Afrikaans, Frans, Duits en nog een Italiaanse poging. Ik heb het maar gelaten om mijn Chinese versie van ‘hankiepankiesjanghein' in te zetten). De kaarsjes uitgeblazen en nog heerlijk genoten van deze onwijs lieve meiden.

Na het eten van deze taart, tijd om naar de Nederlandse Bijbelstudie te gaan. Ook daar een warm welkom met uiteraard 'happy birthday' in het Nederlands. Jeroen had (mede ten gelegenheid van de laatste keer kring in deze samenstelling) een chocolade-ananas-vlaai gemaakt. Hoe jarig kan je zijn?

Wat is het bijzonder om te merken dat je in een relatief korte tijd heel mooie vriendschappen mag opbouwen. Wat een zegen om zoveel verschillende mensen te ontmoeten en van hun aanwezigheid te genieten. Maar wat blijft het ook zo bijzonder om te merken hoeveel mensen er vanuit Nederland met me mee blijven leven.

Ik ben zo dankbaar dat ik deze sprong mocht maken. Die eerst enorm aanvoelde als een sprong in het diepe, het onbekende. Maar nu aanvoelt als een geschenk dat ik mag ontvangen en mag leven. Wat leer ik hier veel, wat word ik uitgedaagd, maar wat ontvang ik zoveel! Het maakt je dankbaar, nederig, sterk en roept je dichtbij het Vaderhart van God.

Ik ben een rijk gezegend mens!

En ja, ik kom terug, al sneller dan ik zelf dacht. Time is running (kennelijk kan de tijd niet vliegen in het Engels...) Inmiddels heb ik er al 7,5 week opzitten en wordt er nog maar 2,5 week geopereerd. Op 1 juni zullen de laatste operaties plaatsvinden, een week later zal het ziekenhuis sluiten. Wat betekend dat zodra de operaties gedaan zijn, we ons mogen storten op het ‘vaarklaar' maken van de OK: alles schoonmaken, opruimen en blokken uiteraard.

Maar deze tijd betekend ook dat er veel mensen in de komende tijd naar huis zullen gaan. Een tijd van afscheid nemen. Natuurlijk vind dat nu ook al elke dag plaats, maar de tijd van afscheid nemen van de mensen met wie ik het meeste optrok komt nu wel razendsnel dichtbij. En op 10 juni is het voor mij de dag om te vertrekken (als 3e in de rij) en enkele dagen daarna zal het schip vertrekken naar Tenerife om vanuit daar door te varen naar Las Palmas waar het schip het water uit zal gaan voor onderhoud. Eind augustus zal het schip aankomen in Guinea voor een outreach periode van zo'n 9 maanden.

VVF

Naast al mijn belevenissen buiten het schip (met beestjes enzo), beleef ik ook op het schip en in de OK van alles. Zo hebben we onlangseen ruim 3 week durende VVF periode afgesloten. Een hele hectische tijd. Soms ook moeilijk, maar vooral indrukwekkend, intensief en slopend maar bovenal een hele bijzondere tijd.

Vaak worden Afrikaanse meisjes jong uitgehuwelijkt en in veel Afrikaanse landen hangt een deel van de status af van de hoeveelheid kinderen die je hebt. Deze meisjes worden dus jong zwanger. Door slechte voeding zijn ze doorgaans echter onder ontwikkeld. En zo kan de zwangerschap prima verlopen maar ten tijde van de bevalling blijkt dat het kindje niet op een natuurlijke manier geboren kan worden (overigens kan dat ook gebeuren wanneer een vrouw al wat ‘ouder' is, en zelfs nog wanneer ze al 6 kinderen gebaard heeft). Medische hulp is er echter niet (in Nederland was er bijvoorbeeld allang besloten om een keizersnede uit te voeren). Het gevolg daarvan is dat deze vrouwen vaak dagenlang aan het bevallen zijn wat ervoor zorgt dat er gedurende een lange periode kracht uitgeoefend wordt op het bekken (druk tussen os pubis en os sacrum). Het gevolg hiervan kan zijn dat het rectum (Recto Vaginal Fistula) en of de blaas scheurt (Vesico Vaginal Fistula) omdat die wand best week is. En dat niet alleen, 98% van de kindjes overleefd deze bevalling niet. In veel gevallen overlijdt de vrouw zelf ook. Alleen de 'sterke' vrouwen overleven.

Naast het verlies van hun kindje zijn ze zelf incontinent geworden. Je zou misschien denken: vervelend, maar daar valt mee te leven. Voor deze vrouwen betekent incontinent zijn echter het verlies van alles. Doordat ze incontinent zijn van ofwel urine danwel faeces betekent dat, dat ze altijd ‘nat' zijn, in combinatie met het warme weer versterkt dat de geur en belemmerd dit hun hele leven. Vaak worden deze vrouwen hierom verlaten door hun man en verstoten door de gemeenschap zodat ze in totale afzondering leven.

En maakt je dankbaar (alweer) dat we in Nederland zo'n belachelijk goede gezondheidsstaat hebben. Want fistula, die kunnen voorkomen worden! En niet alleen door die meiden goed eten te geven of ze niet zo jong te laten trouwen, maar ook voor goed en tijdig ingrijpen van specialisten. Hulde aan de verloskundige!

Het was een groot voorrecht dat wij ruim 30 vrouwen de afgelopen weken de gelegenheid mochten geven voor een nieuwe toekomst.

We mochten hen dus letterlijk hoop en een kans op een nieuw leven geven.

Het was erg bijzonder om daar deel van uit te maken. Het was niet altijd makkelijk en even gezellig; de casussen waren doorgaans complexer dan verwacht (en dat hielp niet altijd in de gemoedstoestand van de chirurg) en nam vaak ook meer tijd in beslag dan gepland (tenslotte betaal ik daarvoor), de teamleider had soms nogal een bijzondere manier van communiceren (waar ik dan weer voornamelijk niet blij van werd), en het was doorgaans lastig te zien en de uitleg die er dan gegeven werd, was in het Frans omdat de Amerikaanse uroloog/gyneacoloog een gynaecoloog uit Togo opleidde (en aangezien mijn Frans net zo goed is als mijn Portugees...).

Wanneer de vrouwen niet meer ‘nat' zijn en droog blijven, ontvangen ze van Mercy Ships nieuwe kleding. Ze krijgen sieraden en in een uur durende Dress Ceremony vieren we (ja, daar mag op z'n Afrikaans voor gezongen worden, gedanst en gejuicht!) met deze vrouwen dat ze een nieuwe toekomst tegemoet mogen gaan. We prijzen en danken God, ze geven hun indrukwekkende getuigenis (sommige leefden meer dan 10-18 jaar in afzondering, waren verlaten door hun man, mochten hun andere kinderen niet meer zien etc), maar door deze operatie krijgen ze de kans op een nieuw leven. Ze ontvangen zeep (schoongewassen door het bloed van Jesus), een spiegel (ze zijn beautiful!), een kruis en een Bijbel. En zo mogen ze gaan. In vertrouwen.

Dan wordt duidelijk: hoe gaaf is dat, om deel uit te maken van dat team. Het maakt je nederig, dankbaar, verwonderd. Ondanks de lastige tijd in de OK, in mijn strijd, die soms heel persoonlijk was of in ieder geval zo voelde, mocht ook ik Gods dragende kracht en Zijn nabijheid ervaren.

3 weken lang VVF is best een lange tijd, zeker als het niet altijd zo verloopt als dat je verwacht had, en ik merkte dat ik enorm verlangde naar nieuwe uitdagingen en een verfrissende omgeving.

Deze week begonnen op de MaxFax wat voelt alsof ik net de Africa Mercy ben op gestapt. Zoveel nieuwe dingen!

Koninginnedag!

Tijd voor Oranje invloeden op de Africa Mercy! Tijd om de Amerikanen en al die anderen aan boord iets te laten proeven van ons Nederland!

En zo ontstond er een oranje dining room complete met de Nederlandse vlag in het middelpunt, oranjevlaggetjes bij het buffet en oranje ballonnen verspreid door heel de eetzaal. Toen iemand in de rij opperde: waarvoor is toch al dat oranje werd er gantwoord: ja, dat zijn die ‘crazy Dutch people' waarop ik vriendelijk antwoorde: Thanks a lot!

Zelfs in de verplichte maandagmorgenmeeting werd er even aandacht geschonken aan dit prachtige festijn en iedereen uitgenodigd voor de enige echte Africa Mercy vrijmarkt. En daar zaten ze hoor, om 18u... heel veel verschillende kinderen op hun kleedje de helft van hun cabin te verkopen. Wij als Nederlanders liepen in ons Oranje best uitermate tevreden door het in het oranje gekleurde midship waar ook uiteraard de oud Hollandse spelletjes werden gespeeld door de kinderen (en ja, ook sommige volwassenen): spijkerpoepen, molentje prik (omdat Herma iets beter was in het tekenen van molens dan in het tekenen van ezels...), vlaggetjes race, de ei run, mayo stand cover (overzettafel sloop) - lopen (een interessante vorm van zaklopen), spijkerslaan (ik blijk een talent te hebben van 38x terwijl een anesthesist van de UK het in 6x voor elkaar kreeg...) en uiteraard had Jeroen zich uitgeleefd in de keuken. Heerlijke brownie met een oranje-sinasappeltopping met uiteraard het Nederlandse vlaggetje en speculaasjes met de Nederlandse vlag als topping. Na een uur vrijmarkt de aandacht gevraagd door middel van het het blazen op de Vuvuzela (daarvoor al eventje briefjes uitgedeeld met de tekst van het Wilhelmus) en nadat Gerrit een korte introductie -alias lofzang- hield over het oudste volkslied... zongen wij daar als Nederlanders met volle overgave het Wilhelmus op de trappen in het midship van de Africa Mercy.

Het was een groot succes. En na 2 uur te hebben vertoefd in een oranje schip was het tijd om de boel op te ruimen. Samen met Hennie ben ik een Nederlandse op gaan zoeken op de Ward met alle balonnen die zij die nacht had opgehangen in de dining room, maar gauw na het zingen van het Wilhelmus weer terug moest naar haar werk. Dus zo kwamen alle balonnen alsnog bij haar op de Ward terecht. De patienten vonden het prachtig! Ook de Nederlandse vlaggetjes waren een groot succes.

Dus alle updates die ik heb gezien op facebook over koninginnedag... die waren leuk. Maar koninginnedag in Togo op een Amerikaans schip... dat kunnen veel mensen me niet na zeggen!

Out of Africa

En nadat ik een week achter de rug had van ongeveer 50 uur was het tijd om even het schip te verlaten, de generator te ontlopen en de natuur in te trekken.

Niet zo'n hele vanzelfsprekendheid, want toen ik me aan had gemeld om te gaan werken aan boord heb ik tegelijkertijd keihard geroepen dat ik nooit een stap buiten die boot zou zetten ivm alle beestjes die Afrika rijk is.

Inmiddels ben ik daar al enigszins van terug gekomen, want de nieuwschierigheid en het avontuur blijkt toch iets groter dan mijn 'beestjesangst' (die ik hier tot grote hilariteit allemaal 'animals' noem, of het nou muggen, lizzards, gekke zwart-rode lange duizendpoten, vliegende dingetjes die zomaar op me gaan zitten, gekko's, regenwormen zonderregenof miljoenen mieren zijn...).

Zo zijn we afgelopen zaterdagochtend met een aantal taxis, de lokale bus (lees: een volgepropte aftandse 7zitter) naar Kpalime gereden. Vanaf daar met een motortaxi (jajaja... ik weet t, ook wat betreft motorrijden heb ik gezegd dat ik dat nooit zou doen) de berg op (letterlijk de berg op want zodra we door 't dorpje waren hield de weg op maar de berg niet...). En na een reis van zo'n 3uur kwamen we dan eindelijk aan bij de YWAM base. Ons verblijf voor de komende tijd. Vanaf dat moment werd ik ineens weer enorm blij met de boot. Want wat was het heet! Al uitpuffend genoten van het balkon, water en Ligretto zodat we daarna een hike konden maken. Niet te lang uiteraard, anders word ik moe. Ik bleek echter de sportiefste van het stel te zijn. Intens genoten van meer dan Togo, ik dacht dat we gewoon een bergwandeling aan het maken waren in de bossen terwijl ondertussen Nanette maar bleef zeggen hoe blij ze werd van de jungle. Toen dat eenmaal tot me doordrong drong ook het feit tot me door dat ik gewoon de jungle aan het surviven was!

Maar wat was het mooi (ja! zoasl jullie gemerkt hebben verkeer ik weer in een haat-liefde verhouding met het uploaden van foto's...). Uitgestrekt landschap, zoveel verschillende soorten bomen, vlinders, krekels en sprinkhanen (omdat ik nog steeds het verschil niet weet en ze beiden groot zijn, geluid maken en springen) en eindelijk herken ik nu ook de bananenbomen en de mangobomen (net kerstballen in een kerstboom, maar dan anders;-)). En als je niet in het gras gaat staan verklein je de kans op een ontmoeting met een slang.

We kregen heerlijk Afrikaans eten die avond en nadat we onze kamer grondig hadden bespoten met 'vermoord al het ongedierte' en ik eerder die dag al een enorm kunstwerk had gemaakt van mijnklamboe(tnx Esther!)en daarom buiten stonden te wachten totdat inderdaad al de ongewenste beestjes dood waren zagen we miljoenen mieren uit de grond komen. Ze kregen het zelfs voor elkaar om een grote worm van zo'n 15 cm dood te maken. Om ze niet in de buurt van onze kamer te laten komen maakten de mensen van de YWAM base een dam van hete kolen. En nadat ze me eerst angst aanjoegen maar ik vervolgens kreeg te horen dat ze zelfs in staat zijn om slangen te vermoorden mochten de mieren blijven. Achter de wal wel te verstaan.

Nadat we eindelijk de kamer in konden, gauw tanden gepoetst en het toilet met rondvliegende beestjes overleefd en terug naar onze kamer maarziedaar: boven de deur wachtte het volgende beestje: een gekko. Ook die wilde ik natuurlijk met alle liefde gauw verjagen totdat ik te horen kreeg dat die muggen (en ook de malariamuggen) op eet. Vooruit, de gekko mocht blijven. Ik wist niet hoe snel ik mn prinsessenbed in moest komen, gauw mn ogen dicht gedaan en heel hard gebeden of er geen enge beestjes me pijn zouden doen die nacht.

Heerlijk geslapen! De volgende dag vroeg opgestaan, genoten van de frisse berglucht en langzaamaan(nadat ik een koude douche had genomen, hopelijk kan ik de foto's van de doucheruimte binnenkort uploaden)aan onze terugtocht begonnen. Een mooie wandeling de berg af, dwars door het dorpje heen (waarvan alle inwoners zich hadden verzameld in de kerk), genoten van de muziek die uit de kerk kwam, verwonderd over alles wat we tegen kwamen en uiteindelijk een taxi gevonden (dit keer een aftandse 5 zitter waar prima 8 mensen in kunnen...) die ons terug wilde brengen naar Lome.

Mijn eerste weekend Out of Africa heb ik prima doorstaan. Maar die beestjes? Dat hoeft van mij niet zo. Wel is me meer dan duidelijk geworden dat ze allemaal, ook al snap ik dat niet zo goed, een functie hebben.

Heimwee

Ja! En daar wassie... het gevoel van: ‘wat doe ik hier?', ‘waarom moet zonodig Engels de voertaal zijn' en ‘ik kan er helemaal niets van', ‘ik mis al die lieve vrienden en familie (waarvan sommigen zelfs nog aan het trouwen waren ook)' en ‘dit ga ik nooit volhouden'.

Kortom: ik was enorm klaar met dat ge-Engels, het werken hier aan boord en na 3 weken kom je er dan toch achter dat 11 weken best een hele lange tijd is. Dat je inderdaad ver weg bent en dat het leven in Nederland gewoon prima doorgaat, zonder mij.

Totdat het tot me doordrong: naar wie of wat wil je luisteren? Durf je te geloven en er op te vertrouwen dat je hier niet zomaar bent. Dat het deel uitmaakt van Gods plan om gewoon Ilse te zijn aan boord. Ja, met alles wat beter kan, en ja, terwijl alles in Nederland gewoon doorgaat (en dat is maar goed ook).

Langzaamaan drong dat steeds meer tot me door wat bevrijdend werkt! Elke dag, hoe hard ik die dag ook heb gewerkt, welke leuke of moeilijke dingen er ook zijn gebeurd, hoevaak ik heb gelachen of hoe vaak ik heb gedacht: ‘en nou ga ik huilen'. God is er bij en in zoveel verschillende dingen mag ik iets zien van Zijn aanwezigheid! Na een lange en lastige dag even mn stapelbedgenootje (die overigens gewoon Nanette heet) langs komt lopen en even naar mn geraas over die dag wil luisteren, een verpleegkundige die die dag meekeek op de OK en me de volgende dag weer ziet en even vraagt hoe t op OK gaat en me meedeelt dat ze met z'n allen voor t OK team aan het bidden zijn, het feest dat werd gevierd met alle Dayworkers, een goed gesprek, de celebration of sight (oogpatienten die zijn geholpen en nu weer kunnen zien). En daarin mag ik intens genieten van Gods zorg maar groeit ook mijn liefde voor het schip.

Het is fantastisch wat we met elkaar mogen doen hier aan boord. En het voelt zo als mijn thuis! Ik geniet echt van alles wat er gebeurd. Niet alles is even leuk, het is nog steeds geen hemel op aarde, en dat zal het ook niet worden, maar het is zo goed om hier te zijn. Ik geniet van zoveel dingen die ik hier kan en mag doen. Ik geniet van het kijken van de Jesus movie midden op straat ergens in Lome met 10tallen kindjes om me heen die bij me op schoot kruipen, ik geniet van na een lange dag werken even schommelen of even nakletsen hoe die dag eigenlijk is gegaan, ik geniet van boeken lezen op het dek, ik geniet van het bezoeken van de kerkdienst op de ziekenzaal of in het Hope Center, ik geniet van al die dansende Afrikanen die hoe jong of oud ze ook zijn zodra ze muziek horen niet meer stil kunnen zitten, ik geniet van een geintje int Engels die ik zowaar ook snap, ik geniet van een zaterdagochtend doorbrengen in het weeshuis en touwtje te springen met een kind op de arm, ik geniet van uitslapen dat door een late dienst eindelijk kan en ik geniet van het feit dat Nanette dan ontbijt voor me regelt, ik geniet ervan om er steeds meer achter te komen dat mensen vrienden worden, ik geniet er van om die mensen te ontmoeten in de eetzaal en bij te kletsen, ik geniet ervan dat wanneer je naar buiten gaat ik me niet meer druk maak over dat het enorm drukkend warm is en ik binnen no time bezweet en stoffig ben, ik geniet ervan om zoveel minder bezorgd te zijn over tijd, hoe mn avonden in te vullen (lang leve al die min of meer verplichte bijeenkomsten), ik geniet van de Starbucks, de Latte Mocha, ik geniet ervan als je wel even een moment vrij bent en ik geniet ere norm van om te weten dat er zoveel lieve mensen zijn in Nederland die ik echt mis, maar die zo intens meeleven.

Ik ben zo dankbaar voor de gelegenheid die ik heb gekregen om dit werk voor 3 maanden te doen!

Die 11 weken zijn helemaal niet lang! Ik heb er al 4 van overleefd, en ik zie enorm uit naar de weken die nog voor me liggen! Wat zijn er een hoop dingen die er nog gedaan mogen en moeten worden, wat heb ik al veel geleerd, maar wat kan ik nog meer leren op zoveel verschillende vlakken!

aLife!

Pasen is een feest! En aan boord hebben we dat dan ook groots gevierd! De hele week voorafgaand aan Pasen waren er diverse activiteiten. Vanaf donderdagavond was onder andere de grote samenkomstzaal veranderd in de tuin van Getsemane compleet met palmtakken (wat een geur komt daarvan af! Zo echt, je waande je echt in de tuin van Getsemanem, papa en mam.... als het zo ruikt als dat het aan boord deed, dan moet het in het echt helemaal fantastisch zijn...). De stoelen waren allemaal weggehaald, en er stond slechts een groot kruis dat werd verlicht. Je werd uitgedaagd om net als de discipelen met Jezus deze lijdensweg in te gaan, met in je gedachten wat er gebeurde in Getsemane, maar ook heel persoonlijk: welke zonde van jou hield Jezus aan het kruis? Waarvoor moest Hij lijden en sterven?

Het was bijzonder om te beseffen dat Pasen al op donderdagbegint. De volgende dag was er geen OK programma en was iedereen zo ver mogelijk, vrij. 's Ochtends hadden we een samenkomst in de tuin van Getsemane. Nu kwam er vanaf het kruis een rode doek, daarbij lag er onderaan het kruis een ander kruis, je werd uitgedaagd om datgene wat Hem aan het kruis hield letterlijk aan het kruis te spijkeren. Sober verlieten we de zaal.

Omdat ik die dag on call stond heb ik de dag voor het grootste gedeelde verder doogebracht met een boek op het dek. 's Avonds werd de muscial Godschalk opgevoerd. Op een hele leuke, vrolijke en vol humor gevulde manier werd het leven van Jezus weergegeven. Het bijzonderste was dat iedere speler een eigen groet had met Jezus. Jezus kent je persoonlijk en heeft met iedereen een unieke relatie. Bijzonder mooi om dat weer te beseffen!

Op stille zaterdag hebben we met een grote groep Nederlanders intens genoten van strand (en schaduw van palmbomen) en oceaan met hele hoge golven!(Laat nou net diegene die tijdens de verplichte 2 uur durige veiligheidsuitleg, ons'zwemles' gaf (kortom: uitlegde dat je erg voorzichtig moest zijn met zwemmen in de oceaan ivm harde stroming), zijn voorstel zijn om naar dit strand te gaan omdat de golven daar zo hoog zijn (metertje of 2-3?) want dan kan je zo goed kitesurfen...)

Zondagochtend om 5:30 uur was het een drukte van belang op dek 8. We hebben met elkaar gevierd dat Jezus is opgestaan! Alles wat Hem aan het kruis hield, alles waarvoor Hij aan het kruis ging, is overwonnen! Het was een groots feest om letterlijk de overgang van donker naar licht te vieren! He is risen and alive!

Aansluitend stond er in het Starbucks cafe thee, koffie en super lekkere pastries (muffins, appelflapjes, chocoladebroodjes etc) voor ons klaar! En om 10.30 uur was er een heel uitgebreid en fantastische Paasbrunch! We hebben intens genoten van zoveel lekker fruit, speciaal brood, dadels in bacon,schalen vol koekjes(en uiteraard voor de Amerikanen was er ookei, bacon en andere vette dingetjes) en aan de andere kant vanhet buffet (die ikniet eens gezien heb) ookeen warme maaltijd.

Samen met een paar anderenheb ik die middag me weer prima vermaakt aan het strand enin de oceaan en zijn we 's avonds uit eten geweest.

Ook 2e paasdag waren we vrij.In de buurt van de haven is een hotel waar we voor een gereduceerd bedrag gebruik mogen maken van het 50m zwembad. Maar als je dacht dat je kon afkoelen in het zwembad, dan zat je fout. Het is echt nergens koud in Afrika...

Ik heb aan 2 meiden de achterwaardse duik geleerd zodat wetalloze sprongen hebben gemaakt. Deze zijn ook nog eens vastgelegd met een onderwatercamera wat de feestvreugde alleen maal verheugde.

4 dagen vrij zorgde voor een compleet vakantiegevoel. Maar die dinsdag mochten we toch echt weer aan de bak! Die dag voor het eerst de hele dag omgelopen bij, jawel, de hernia's... Wat betekende dat ik dus zelf depatienten moest ophalen uit de overdrachtsruimte en daar dus ook de overdracht moest doen (na een checklist van ruim 12 punten mag ik nadat we hebben gebeden met en voor de patient eindelijk de patient meenemen naar de OK). Nadat de patient in slaap is gebracht moeter geschoren worden maar ookmet betadine de huid wordenschoongemaakt voordat er gedesinfecteerd wordt. Wanneer alles eenmaal loopt is er tijd voor de afronding van de administratie (ik moet vaak nog ff een keer of 2 kijken of ik echt alles heb ingevuld, van positionering tot diathermiegebruik, van alles wat er geteld wordt tot het gegeven locaal anestheticum: kortom... veel!). Een half uur voordat de operatie klaas is bel je naar de afdeling om de volgende patient onder de douche te zetten en het is mij gelukt om de afdeling te vertellen dat het tijd was voor de 'half an hour shower'.Goed: daaruit werd natuurlijk wel duidelijk dat ik 2 minuten douchen echt veeeeeeel te kort vind...

Als de operatie klaas is, zijn het ook weer de OA's die naar de PACU bellen, wat wel relaxt is, is dat de PACU dan metzn 2en en een bed de patient komenophalen. In de OK doe je dan(ook weer als OA) de overdracht naardeRecovery verpleegkundige en de anesthesist loopt uiteindelijk nog even mee naar de PACU. Wanneer het hele team klaar is voordevolgende patient, beldt ook weer deOA naar de afdeling met de vraag of ze de patient kunnen brengen. En gelukkig duurt dat doorgaans geen 10-20 minuten... behalve als door de babylonische spraakverwarring de boodschap niet helemaal is overgekomen...

Na 2 weken en 1 dagliesbreuken was het tijd voor een dag MaxFax. We hadden niet de grote en gekke tumoren, maar wel een aantal patienten kunnen helpen die wel degelijk een operatie nodig hadden. In de toekomst zal ik daar hopelijk iets meer van zien en uiteraard over vertellen.

Na de dag MaxFax heb ik een dagje oogheelkunde gezien. Waar ik zo nu en dan echt even mijn ogen juist weer even dicht moest doen tav de werkwijze.

In eerste instantie zou de VVF chirurgie vanaf dinsdag plaatsvinden, maar door een vertraging was het pas mogelijk om woensdag de eerste vrouwen te screenen en is erop donderdag pas begonnen met de operaties. Afgelopen vrijdag was mijn eerste dag bij de VVF en de komende 4 dagen (want de vrijdag mag ik de Mercy Ships variatie van de A4dienst doen) zal ik ook deze OK's doen.

Kortom: een hele interessante maar o zo drukke week. Elke dag een andere OK, andere instrumenten (nouja, vooral andere namen: weet ik veel dat een klem die verdacht veel weg heeft van een HSVklem een Tonsil clamp heet...), andere chirurgen en uiteraard in het Engels, Ewe of Frans. I prefer still Nederlands...