En toen was het maart. Dé maand van het vertrek richting Togo. Slechts 3 weken verwijdert van een groots avontuur wat nu echt zo heel dichtbij komt. Toen in november duidelijk was geworden dat ik 3 maanden aan boord van de Africa Mercy zou mogen gaan werken was ik er volledig van overtuigd dat maart 2012 al heel snel was. Echter, de laatste tijd is gebleken dat 23 maart me niet snel genoeg kan komen! Inmiddels zijn alle belangrijke dingen geregeld; de inentingen gehaald, alle formulieren verzameld (ik geef toe: en gecheckt en gecheckt en nog es gecheckt), de Lariam uitgeprobeerd (en afgekeurd), de Malarone inmiddels dus in huis en ik heb zelfs al ‘tot ziens' gezegd tegen de eerste mensen die ikvoor mijn vertrek niet meer ga zien.

Ik sta de popelen om mijn koffer echt in te pakken en dus niet meer alle als-ik-ze-maar-niet-vergeet-spullen te verzamelen op mijn bureau. De tijd van aftellen zorgt er nu ook voor dat ik na kan denken over alle dingen die kunnen gaan gebeuren, die in mijn hoofd inmiddels groter worden dan ze wellicht in werkelijkheid zullen zijn (al die beestjes en mijn Engelse taalkennis enzo). Dus het wordt de hoogste tijd om te gaan!

Ik wil springen, gaan. Het avontuur, het onbekende, de uitdaging tegemoet compleet met alle (onterechte) dingen die ik me nu in mijn hoofd heb gehaald. Het wordt tijd om die onder ogen te zien en te ontkrachten! It's time to go. In het vaste vertrouwen dat God Diegene is die met me mee gaat het grote avontuur tegemoet! ‘Ik ben die er zijn zal'.