En toen was de laatste week in Nederland in volle gang. Afgelopenwoensdag mijn laatste werkdag gehad op de OK in het UMCG en afgelopen donderdag mijn voorlopig laatste dag op het Wenckebach Instituut, en dat betekende tegelijkertijd dus ook: gedag zeggen tegen zoveel leuke, lieve en betrokken collega's.

Een heel gek idee om voor 3 maanden daar mijn gezicht niet meer te laten zien...

Nu ik heerlijk een week vrij ben voordat het grote avontuur écht gaan beginnen geniet ik intens van zoveel lieve vrienden, familie en natuurlijk het heerlijke Hollandse lenteweer (en dat is maar goed ook want anders was de overgang van winter naar hoog zomer (34C) toch wel erg groot geweest). Het is bijzonder en heel fijn om daar de gelegenheid voor te hebben.

Afscheid nemen, kom ik achter, is toch niet geheel m'n meest favoriete bezigheid, maar wat ik al afscheidnemend mag ervaren is dat afscheid nemen vooral bestaat uit het zeggen van ‘tot ziens'! Ik ga helemaal niet definitief voor een eeuwigheid weg, wat zijn nou 3 maanden? En zoveel lieve en leuke mensen die hier blijvenbeleven elk op hun eigen manier hun eigen avontuur. Het feit is wel: de komende 3 maanden zal ik daar niet direct bij zijn.

Maar het feit dat we ‘tot ziens'! kunnen zeggen betekend dat de ruimte er is om weg te gaan maar ook om weer terug te keren naar de plek waarvandaan we vertrokken, wellicht een paar meter verderop omdat we met elkaar wel doorlopen,maar vanaf dat punt kunnen we wel weer samen verder, en daar zie ik naar uit.

Voordatdat zover is, eerst maar es echt naar Togo gaan en voordat dat dan weer zover is, moeten hier deeerst nog de laatste dingen in huis worden in gepakt, mag ik nog even tijd doorbrengen met vrienden en familie (met in het vooruitzicht een complete'tour-de-familie-in't-westen-des-lands'), nog even een paar uurtjes klimmen (ach... als we terug komen beginnen we gewoon weer bij de makkelijkste muur...), al die dingen die ik al weken heb klaarstaan om mee te nemen naar Togo nu definitief in mn koffer proppen en tot slot de deur van mn huisje definitief voor een paar maanden achter me dichttrekken.

Niet alleen ik bereid me voor voor mijn reis naar en tijd in Togo, ook vanuit Mercy Ships merk ik dat zij zich voorbereiden op mijn komst. Zo heb ik al veel documenten toegestuurd gekregen die allemaal van een handtekening voorzien mochten worden, kreeg ik een volledige beschrijving van hoe er wordt gewerkt op de OK (met uiteraard als hoogtepunt van de week dat we met het hele team op vrijdagmiddag de OK mogen schoonmaken...), kreeg ik zelfs een mailtje van een stel uit de gemeente dat inmiddels al een tijdje woont en werkt aan boord van de Africa Mercy, dat ik vrijdagavond op het vliegveld op zoek mag naar bekende gezichten omdat zij mij, samen met nog een aantal vrijwilligers die met mij zullen aankomen die dag, naar het schip zullen brengen en ook vanuit het hoofdkantoor in Nederland werd me een goede reis en een gezegende tijd op het schip toegewenst.

Bijzonder te merken hoe God er keer op keer alles aan doet om mij ervan te overtuigen dat het echt goed is dat ik naar Togo mag gaan en aan boord van de Africa Mercy mag gaan werken.

Ik vind het erg bijzonder om te merken dat er zo ontzettend veel mensen zijn die elk op hun eigen manier betrokken zijn bij mij en het grote avontuur wat me te wachten staat. Daar ben ik jullie allemaal enorm dankbaar voor.