Het leven aan boord van de Africa Mercy is net als een zomerkamp, hopelijk kan ikje in dit verhaal overtuigen van deze vergelijking.

Laten we even voorop stellen dat het om een chirstelijk zomerkamp gaat, en oke, dit zomerkamp duurt geen week maar 3 maanden, maar dat laten we vooralsnog even buiten beschouwing.

De herinneringen die ik heb aan zomerkampen zijn fantastisch. Het was niet de hele week 'een hemel op aarde', niet alles was leuk, niet iedereen vond je aardig of zij jou, het was niet perfect, je moest soms dingen doen die je niet leuk vond (al dat ochtendgymnastiek en sportief gedoe vond ik meestal wat minder, en het corvee was ook niet altijd het leukste om te doen), maar je was uit je 'normale ritme', met andere mensen, in een andere omgeving. En zie je dan maar te redden. Zo voelt het leven aan boord ook. Zoveel verschillende mensen (ook nog eens uit zoveel verschillende culturen, vaak staan we met zn 6en op OK, 7 als je de patient meerekent, wat wel handig is als je wilt opereren, en bestaat het team ook uit 7 nationaliteiten), die je niet kent, van gezicht nu begint te herkennen, een afgeschermt gebied (strenge bewaking als je van de boot af wilt en het Dock wilt verlaten of als je weer de boot op wilt), geen privacy, alles moet je delen, je kunt je zooi niet overal laten slingeren (niet dat ik daar erg goed in ben), je moet rekening houden met anderen (mijn stapelbedgenootje is blij dat ik niet snurk en ik ben nog steeds blij dat ik vrijwel overal doorheen slaap (zo moe ben ik wel) en zij oordopjes draagt en met zo'n ik-zie-niets-masker slaapt.

Zoals een goed christelijk zomerkamp behoord, zijn er diverse samenkomsten, nou op de Africa Mercy wemelt het er van! Zo is er elke zondagavond om 19.00 uur een samenkomst, en elke maandagmorgen om 07.45 uur ook, deze is echter, net als die van donderdagavond verplicht. We staan stil bij hoe groot onze God is, en dat we uit, van en in Zijn genade mogen leven. Dat doen wedoor gebed, worship (ook in de lokale taal: het Ewe) en soms een overdenking of getuigenis. Ook wordt erer afscheid genomen van mensen die het schip gaan verlaten, verwelkomen we nieuwe mensenen worden er uiteraard ookdiverse mededelingen gedaan.

Een zomerkamp is niet zo iets van: een weekje aan het strand liggen en luieren. Het is hard werken, anders dan thuis, en dus liggen de uitdagingendan ook op een heel ander vlak. De uitdagingen liggen vooralsnog niet in de operatie zelf (na 2 hernia's weet je ook wel hoe alle instrumenten heten, hoe de procedure van tellen gaat en wat de wondverzorging is, en na een hele week hernia's opereren kan ik ze bijna dromen, alhoewel: leuk detail, soms zit een groot gedeelte van de darminhoud in het scrotum, dat maakt het dan wel weer interessant...), maar wel in: hoe communiceer je in het Engels op de OK, hoe liggen de onderlinge verhoudingen (omlopen is nog steeds iets verheven, en staan ze me eigenlijk niet toe), wat is de werkwijze (van tellen tot opruimen aan toe), hoe heten de instrumenten in het Engels, en hoe druk je jezelf goed en verstaanbaar uit (ik zie uit naar de tijd dat ik wat meer vloeiendEngelse zinnen kan uitsprekendie ik zonder haperen en uhm's a's en Nederlandse woorden aan elkaar brei of constant denk in omwegen als ik weer es niet op een Engels woord kom...). O, wat was ik trots dat ik durfde te telefoneren en de boodschap, zij het met hapering, maar wel duidelijk kon overbrengen...

Ook het eten gaat op hele gestructureerde tijden aan de hand van een uitgebreid, enigzins gevarierde Amerikaanse keuken (soms afgewisseld met local food: spicey!) in lopend buffet vorm. En jawel, elke dag liggen er bij het ontbijt dominante eieren, en een heel scala aan 'alles-kan-in-de-melk-muesli-achtige-dingen',maarvaak ook muffins, pancakes, kaneelbroodpudding oid, donuts, oliebollen (oke, waarschijnlijk gemaakt van hetzelfde beslag als de donuts van de dag ervoor, maar het feit dat die dingen vreselijk verdacht eruit zagen als oliebollen en ik dat geheel associeer met oud&nieuw heb ik ze toch maar gelaten voor wat het was) en altijd wel brood (toasted en met Nutella heerlijk), of met Cheddar cheese in het tostiapparaat ook prima te doen. Bij de lunch en avondeten een warme maaltijd, sla, super lekkere tomaten en ofwel ananas (zo heerlijk), watermeloen (met pit), of mango (de slachtcursus mag ik nog volgen), of bananen (met een schil zo zwart als dat je denkt: wanneer komen de beestjes er uitlopen, maar zodra je de schil er vanaf hebt zijn ze prima). Kortom: het eten is elke keer weer verrassend Amerikaans en als je niet op past krijg je Mercy Hips! (Overigens, als de OK uitloopt, dan kan je naar de diningroom bellen om een plate te reserveren. Nou, van de hoeveelheden die zij op je bord mieteren kan je bijna een heel weeshuis voeden!)

Het leven met God staat centraal, zowel in je persoonlijk leven als in het leven wat je in je functie aan boord van Mercy Ships leidt. Elke morgen, na het ontbijt of na een meeting ontmoeten we, als het hele OK team,elkaar in de gang van de OK. Daar starten we met een korte overdenking (waar ik lang niet altijd alles van begrijp) en vervolgens bidden we met elkaar voor de dag die voor je ligt. Wanneer de overdracht plaatsvind van afdeling (ward) naar OK wordt er een uitgebreide overdracht gedaan (overigens allemaal door de OA gedaan) en wordt er samen met de vertaler, verpleegkundige, patient en dus operatie assistent gebeden. Vaak vragen we als de vertaler wil bidden in de taal van de patient, wat resulteert in een gebed waar ik geen enkel woord van begrijp en hopelijk het amen herken zodat ik niet als enige nog met mn ogen stijfdicht sta als de rest allang zn ogen weer open heeft. Maar het feit dat dat gebeurt zette me zo ongelooflijk stil bij het feit dat je prima een operatie assistent kan zijn, maar dat iedereen, ik incluis, mijn afhankelijkheid weet van God. Uit jezelf ben je tot niets in staat. En het feit dat we daar allemaal, ongeacht of je patient, verpleegkundige of anesthesist bent, van overtuigd zijn maakt dat je je geborgen weet bij God.

Tegelijkertijd daagt me dat ook enorm uit om na te denken of ik daadwerkelijk wil werken in die afhankelijkheid van God.Ik was zo gewend om mn leventje gewoon te leven, te weten wat mn rooster is, en daarom heen zoveel dingen te doen, elk weekend was gemakkelijk gevuld, en ls ik niet oppaste, elke avond ook wel. Kortom: ik wist wel hoe ik mn leventje kon invullen. En ik was daar goed in. Nu op het schip, heb ik alles achter me gelaten (alles klinkt zo drastisch, maar voor 3 maanden is het wel een beetje waar), ik ben tijdelijk mn vertrouwde wereldje uitgestapten ben het onbekende ingestapt. Wat avontuurlijk en uitdagend is, maar aan de andere kant eng en spannend is. Wat doe ik nu met mn leven? Wat doe ik op door de weekse avonden (afgezien van de samenkomsten, Nederlande Bijbelstudie), wat doe ik de weekenden? Ik was zo gewend ze maanden van te voren in te plannen, en nu moet ik zo wennen en word ik er echt op terug geworpen: waar haal je je zekerheid, je bevestigingvandaan? Is dat in al die gevulde activiteiten of zoek je die ergens anders? Waar vind je rust? Welke conclusies trek ik uit bepaalde gedachten en situaties. Kortom: je moet wel nadenken over jezelf, wat je doet etc.

Het is goed om daar over na te denken en ik begin te leren dat wanneer ik dat stukje voor stukje, met vallen en opstaan (weggeven en stiekem weer terug pakken) in Gods handen leg, ik er rust over krijg. Het maakt niet uit wat je doet. Ik kom hier om te werken, nou dat lukt. En van al het andere dat op mn pad komt, daar geniet ik van. En alles wat ik niet doe, dat is jammer, maar niet meer dan dat.

Ik begin steeds meer te leren om te genieten van de details, een lopend gesprek in het Engels, (onverwachts) tijd doorbrengen met leuke mensen etc. zonder constant te denken: ik had ook dat, ik had zus, zij doen zo, wat als etc etc.

Ik ben er nog niet zo'n ster in (tenslotte ben ik nu even koningin hernia, je kunt niet overal goed in zijn...), maar die uitdaging ben ik aangegaan!

En een zomerkamp is ook een plek om met die nieuwe mensen ontzettend veel lol te hebben. Tussen de OK's door ff gauw naar boven om het allergrootste en lekkerste chocoladecookie ever te halen, een andere dag een vers gebakken wafel bij de Starbucks gaan halen, na eenlange dag staan (van 08.30-18.30 uur waarin we 3 hernia's hebben gedaan...) samen met een collega ff gauw gegeten,snel omgekleed en zijn we in het zwembad gedoken. Het was fanastisch! En toen ik als 2e on call stond, de OK's relatief vroeg klaar waren, we alle OK's luidzingend en staand op tafel schoon hadden gemaakt ik samen met de 3eon call OR Nurse ff gauw het zwembad was ingedoken, mnpieper ging, ik niet wist hoe snel ik het zwembad uit moest, super snel me in mn kleren heb gehesen (het wordt niet zo gewaardeerd om in je zwemkleding door de boot te rennen),de dichtsbijzijnde telefoon heb gezocht, pieper beantwoord en nog sneller naar beneden ben gerend, mn natte kleren (was helemaal doorweekt natuurlijl) uit had gedaan, me in mnOKpak had gehesenen ik voorbij t kantoor rende en vroeg wat ik moest doen hebben we eerst een paar minuten volledig in een deuk gelegenover hetfeit dat iedereen me had overtuigd datde kans dat je gebeld wordt wanneer je on call staat nihil is en dat ik dusletterlijk uit het zwembad was gebeld gauw de OKop gerent en direct maar de wasbak ingedoken om te wassen voor een nabloeding (want dat is eigenlijk de enige spoedindicatie die ze kennen op het schip).

Oja, en de laatste vergelijking: niet te vergeten dat het gaat om eenZOMERkamp. Dus het is warm (ok, dat drukkende hoeft van mij nou ook weer niet bepaald, maar het went!) en het maakt niet uit wanneer je naar buiten gaat of het zwembad inspringt, koud is het hier echt niet, je word vies van stof (zodra je van de boot afgaat) en zweet (douchen is zo'n briljante uitvinding), en als je geluk hebt, dan schijnt de zon (en dat deed ie zo belachelijk goed vandaag dat ik overal katsverbrand ben haha)!

(Ik verkeer nog even in een haat-liefde verhouding met het uploaden van foto's. Hopelijk gaat t me binnenkort lukken en anders ben ik over ruim 2 maanden weer terug en kan ik ze dan laten zien...).