Afgelopen woensdagavond heb ik mijn allereerste DEETervaring gehad. Zo erg was dat niet! Ik was voorbereid op stinkende mestverderfspul dat niet alleen stinkt maar ook al je kleren uitbijt. Of het ligt aan mij of aan de Etos DEET-lotion, maar ik rook niets! Behalve dat het plakkerig spul is, het buiten (zelfs al is het donker) nog steeds altijd warm en stoffig is en dat ik me hoe dan ook gewoon vies voelde. Maar dat isan sich niet de ervaring die ik graag met jullie wilde delen (helaas geen foto's mogen maken...).

Die bewuste woensdagavond heb ik in een kwartier mn eten naar binnen gepropten zijn we met een auto vol (9 personen) naar het teaching hospital in Lome gereden. Na een hobbelige reis van ruim een half uur waarbij ik elke kilometer dankbaarder werd dat ik niet reed (ik snap niets van die verkeersregels, oke, misschien komt dat omdat er geen regels zijn?) kwamen we in het schermdonker aan bij het ziekenhuis. Het zag er groot uit en nog relatief goed verzorgd (lees: niet geheel vervallen).

Het doel van ons bezoek bestond uit een bezoek brengen aan de 3 kinderafdelingen.

Ik had al gespot dat ze Rupsje Nooitgenoeg mee hadden genomen maar omdat mijn Engels op zich wel redelijk is, maar ik van de uitleg weer niets had meegekregen werd het me op de afdeling pas duidelijk wat we nu precies gingen doen. In mijn enthousiastme had ik me natuurlijk al ontfermt over Rupsje Nooitgenoeg. Wat bleek: ik mocht datverhaal voorlezen. Daar sta je dan, met je goede gedrag tenmidden van 10 (of meer) donkere kindjes omringt door talloze familieleden met eten en telefoons- en met armen en benen in het gips, al dan niet in een aftands tractiesysteem in een warme ziekenhuiszaal.

Nadat we de kinderen en alle andere mensen die er bij waren hadden begroet (en ik ook even de kans genomen had om te acclimatiseren en in me op te nemen wat er nou allemaal om me heen gebeurde: kinderen in tractie (compleet met roest), liggend op aftandse bedden, moeders die ten overstaande van iedereen blote kindjes de borst geven, hitte, overal eten, het stonk er, geen verpleegkundige te ontdekken, kinderen die in een potje naast hun bed hun behoefte staan te doen en je daarna gewoon een hand geven etc en mijn hart een klein beetje brak) begon ik voor te lezen over the hungry caterpillar (ja! weer een nieuw woord geleerd!). Het was wel een beetje vreemd om tussen ook er wat ondervoed achtige kinderen een verhaal voor te lezen over een hongerige rups...). Ik las het voor in het Engels en een vertaler vertaalde het weer naar een taal waar ik absoluut niets van kon maken. Ik houd van voorlezen, maar wat het wel een stuk lastiger maakte was dat ik niet die interactie met ze had die voorlezen zo leuk maakt.Maar toch,ze lachtenen kreeg je, zij het minimaal, wel reactie. En dat was mooi!

Daarna gaven we ze kleurplaten (van een vlinder, jawel) en wasco krijtjes. Ik heb geleerd van een collegaatje wat ‘ mag ik je helpen' is in het Frans, want dat komt het dichtst in de buurt van hun eigen taal. Zo heb ik ook een aantal kleurplaten gemaakt (omdat sommige echt te zwak waren om ook maar een krijtje vast te houden)en werd er ook druk bellen geblazen. Verder deelden we ballonnen uit en stickers. Na een half uurtje ging ik met de vertaler alvast naar de volgende zaal terwijl de rest afscheid nam en opruimde. Zo hebben we 3 zalen bezocht, heb ik de (bijna volle) maan gezien (hij wordt hier aan de onderkant opgegeten!), en reden we, volledig onder de indruk weer dezelfe hobbelige, drukke en levendige weg terug naar huis. Goed, het schip dan, maar die begint steeds meer als een (t)huis te voelen.

Elke dag dat ik hier ben begin ik steeds meer te beseffen dat ik het ongelooflijk goed heb. Ik heb een prachtig en luxe huis, een thuis, familie, zoveel lieve vrienden, werk, geld, een ziektekostenverzekering en zoveel andere dingen die relatief als 'normaal' aanvoelen. Maar, nu ik hier dus langer ben, en dit is echt geen wereldnieuws (aangezien duizenden mensen voor mij deze ontdekking ook al hebben gedaan), ontdek je dat die 'normale' dingen helemaal geen normale dingen zijn, maar een absolute zegening is!

Het is een bijzonder voorrecht omiets weg te geven van waar ik genoeg van heb. Om hier tijd, geld, aandacht en liefde in te leggen. Het raakte me, die kindjes, de omstandigheden (en dit warenniet eens de allerarmsten (want die kunnen uberhaupt de medische zorg niet betalen...).

De conclusie blijft: wat hebben wij het ongelooflijk goed! Zelfs aan boord (oke, slapen onder het ziekenhuisbed is hier ook normaal) is het zoveel beter: hier is het tenminste schoon, georganiseerd, en wordt er met recht goede zorg verleend.

Het is ontzettend dankbaar werk om de mensen die geen toegang hebben tot medische zorg, deze zorg te geven. Zelfs als het 2 weken lang hernia's (liesbreuken) opereren is.

Alhoewel: voor mij komt er verandering in het programma. Na 2 weken hernia's mag ik volgende week ook naar de MaxFax, de ogen en de gynaecologie want volgende week wordt er gestart methet VVF-programma (vrouwen die bijvoorbeeld na een bavlling een vaginale fistel hebben overgehouden met als gevolg dat ze incontinent zijn en daarom vaak ook uitgestoten uit hun familie).

Al voorlezend uit Rupsje Nooitgenoeg moest ik denken aan Pasen. Vandaag vieren we (ontzettend indrukwekkend) goede vrijdag na een eveneens indrukwekkende witte donderdag en stille week. Het is met recht een goede vrijdag.Terwijl weop dit moment alleen nog maar de cocoon (Ah! Ik ver-Engels...) zien en heterop lijkt dat het niet meer goed komt (dat de rups zich ten onder heeft gegeten)nadat we letterlijk onze zonden, onze vragen, angsten, twijfel etc aan het kruis hebben geslagen. Zien we nu vol verwachting uit naar Pasen!