Hoe bijzonder is het dat een grote witte boot je thuis wordt? De plek waar je slaapt, werkt, vrienden maakt, je vrije tijd doorbrengt, eet. De mensen die je ‘s ochtends als eerste goedemorgen wenst zijn de mensen met wie je ontbijt, met wie je de OK op gaat, met wie je luncht, met wie je ‘s avonds eet, en na het eten tijd mee doorbrengt, met wie je alle verplichte meetingen afloopt: maandagmorgen de new week meeting, dinsdagmorgen de OR devotion, woensdagavond de in service meeting, donderdagavond de verplichte samenkomst met als afsluiter: ijs (!) en op zondagavond de kerkdienst aan boord. Het zijn dezelfde mensen die je aan het eind van elke dag een ‘sweet dreams', ‘slaap lekker', ‘schlafe gut' of ‘goede nacht' toewenst (heerlijk die Canadees die een klein beetje oud-Nederlands spreekt). Met wie je weekenden weg gaat, avonuteren mee beleefd en van wie je leert, die je blik naar de wereld hebt te vergroten. Die met je mee lachen om het gekke Engels (sportivity blijkt bijvoorbeeld helemaal niet te bestaan) en wanneer de chirurg ‘snap' zegt, dan scheldt ie je niet uit, maar wil die gewoon een klem hebben.

Het zijn de mensen met wie je lacht om al die verschillende gebruiken van peanut butter op appels of bananen tot peanut butter en jam of kaas en jam.

De anesthesist op slippers, de Amerikaanse chirurgen op sportschoenen, al die gekleurde mutsen waaruit ook zo duidelijk blijkt dat we met zoveel verschillende mensen en nationaliteiten werken, maar toch een groot saamhorigheidsgevoel hebben.

De chirurg die een lijst van interessante Bijbelteksten heeft waar die ons elke dag 1 van geeft waarbij je je eerst 4x afvraagt of het echt in de Bijbel staat, totdat je concludeerd (en de juiste vertaling hebt gevonden): hm ja... t staat er echt (vaak uiteraard volledig uit zn verband gerukt) maar wat vervolgens wel genoeg reden geeft tot ‘het gesprek van de dag'. Maar die chirurg die je dan vervolgens dus prima kan roepen met: ‘come to the OR like ants, you sluggard, remove a cyst and be wise' (naar aanleiding van prediker 6:6). Met een text message, natuurlijk. Niet door de intercom.

Hoe heerlijk is het om al die Engels sprekende mensen ze van alles wijs te maken in het Nederlands. Inmiddels zeggen er al een aantal ‘grapjas'. En omdat Shannon wilde weten hoe je varken schrijft (aangezien haar vader haar en haar broers en zussen ‘varkentjes' noemt) weet inmiddels de hele OK wat een varken is.

Salubriously schijnt het dichtsbij te komen bij het Nederlandse ‘gezellig'. Een echt Ilse woord natuurlijk en met 2 echte G's! (Wanneer ze de G proberen te zeggen denken ze minstens dat ze moeten gaan kokhalzen). Met het enige verschil dat salubriously gebruikt kan worden om het weer te omschrijven en ik dan weer niet zo gauw zou zeggen over het weer dat het zo gezellig is.

Het is de morning meeting in de hallway van het operatiecomplex waar we de dag beginnen met gebed. Omdat we met elkaar onze afhankelijkheid weten van God. Het is die chirurg die voordat het mes in de patient gaat bid, niet alleen voor de patient, maar ook voor het hele team. (Bijkomend voordeel: de lokale verdoving kan zo ook even goed inwerken...). Het is de chirurg die met de gouwe ouwe nummers van Michael W. Smith mee staat te zingen en te fluiten. Het is de OR big cleaning moment van de week waarin we met een paar mensen, Coldplay op een hoog volume, met vele handen licht werk maken.

Het is het tellen van honderden sutures of instrumenten met een paar collega's en M&M's om de inventarisatielijsten te updaten.

Het zijn de Nederlanders met wie je ff lekker Hollands, ok, gemixt Hollands dan (vloeiend Nederlands spreek ik allang niet meer...) spreekt.

Die mooie verhalen en getuigenissen waarin je God zo duidelijk aan het werk ziet op zoveel verschillende manieren, omdat ieder mens gewoon zo anders is. De VVF vrouwen die nu ‘droog' zijn en letterlijk een nieuwe toekomst tegemoet mogen gaan, de mensen met een enorm vergrote thyroid en parotis, die nu zonder groot gezwel verder kunnen leven, die mannen met een grote hernia, maar die nu die last kwijt zijn, kleine kindjes met gehemelte- en/of lip spleten die geopereerd zijn en een normaal leven kunnen gaan leven, zich normaal kunnen gaan ontwikkelen, goed leren praten, eten etc. Mensen die in afzondering leefden omdat ze zich schaamden voor een grote tumor in het gezicht (en die alleen maar groeit en daarmee levensbedreigend wordt), maar nu verwijdert is.
En al die mensen die door een vertroebelde lens niet meer konden zien, maar nu door een ingreep van 5 minuten weer kunnen zien!

Maar ook het bijzondere dat je merkt dat God ook zo betrokken is bij mijn leventje. Mij helpt om dingen anders te zien, mijn blik vergroot, me elke dag kracht geeft, en o zo veel plezier in wat ik mag doen. Al die lieve mensen om mee heen plaatst, of ze nu heel dichtbij op de boot zijn, of heel ver weg in Nederland.

Deze boot is mijn thuis. Tot 10 juni. Want ik zie uit om nog 2 weken (2 weken, ja 2 weken. WHAAAAAA time is running!!!!) heerlijk te genieten van dit thuis, maar zie er ook naar uit om mn eigen verbouwde huisje te zien, familie en vrienden te ontmoeten. Ik ben nieuwschierig wat de toekomst brengt. Hoe gaaf is het om te weten dat die al in Gods handen ligt!