En dan breekt het moment aan waarvan je dacht dat je er alleen last van zou hebben als je Nederland verlaat (en hoe fijn: dat gedeelte heb ik uiteindelijkprima overleefd). Ik kan een van mijn verhalen zo kopieren en plakken want het verhaal van afscheid nemen blijkt niet alleen tegelden voor het verlaten van Nederland, afscheid nemen van mooie mensen op de bootblijkt bijna nog erger te zijn.

Het interessante van afscheid nemen in Nederland bleek dat ik steeds meer besefte dat het niet erg is om je vertrouwde wereldje uit te stappen en dat je niet bang hoeft te zijn dat iedereen zijn leven verder leeft zonder mij en ik van alles gemist zou hebben en er geen deel van meer uit zou maken. (Woei lang leve e-mail, jullie geduld en tijd om mij gewoon ook lekker te blijvenbetrekken bij wat er allemaal in Nederland gebeurt).Het tegendeel is in alles gebleken, iets waar ik enorm veel van heb geleerd en erg dankbaar voor ben. (Thanks to all!)

Maar dan komt het moment om hetdiepe en onbekende in te springen. Niet wetende wat er komen zal. Maar hoe bijzonder was het om te merken hoe snel het onbekende in een thuis veranderde, de grote witte boot als mn huis en hoe snel erhele mooie vriendschappen ontstonden.

En zolang je lekker aan het werk bent, lange dagen maakt, met elkaar eet (of het nou in de dining room, een restaurant of ergens op de markt is), vrije tijd doorbrengt (Ligretto spelend in midship, hangend op het dek of achter op de motor met je haren los door Kpalime of Lome crosst), goedemorgen en weltrusten zegt,lijkt er niets aan de hand en voelt het als never-ending. Totdat het moment daar is. Het moment van afscheid nemen, goodbye zeggen tegen een deel van je leven, goodbye zeggen tegen meiden die zo ongelooflijkimportant zijn geworden.

Afgelopen donderdag vertrok Nanette naar Zuid Afrika. De eerste van de 5...
Gelukkig hadden we die dag niet een belachelijk groot OK programma zodat ik mee mocht naar het vliegveld om haar weg te brengen. Uiteraard tranen met tuiten, maar overheersend het sterke gevoel dat we eigenlijk al die tijd al zo hebben ervaren: we gaan elkaar weer zien! En dan is het heel relaxt om gedag te zeggen. Tot vanavond dan. Omdat in principe de OK gesloten is (ahum, vandaag toch nog 2 casussen gedaan...) vertrok vanavond ongeveer de halve OK staff. Mensen met wie je nauw hebt samengewerkt en geleefdvoor naar verhouding een lange tijd. Ente midden van al deze mensenwaren ook Sarah en Rebekah met wie ik samen met Nanette en Shannon veel ben opgetrokken, veel lol heb beleefd, en eigenlijk altijd samen waren.

Uitgedund. Samen met Shannon en Sarah gisteravond nog van allerlei gekke dingen uitgespookt op het schip in de regen (lang leve het regenseizoen...) en gedag gezegd. Tranen als pijpenstelen of als cats and dogs gehuild (na het afscheid maar samen het zwembad ingesprongen), gezwaaid totdat we alle landrovers niet meer zagen en in het zwembad gehuild en onwijs veel herinneringen opgehaald. Want werken aan herinneringen doen we hier elke dag.

Wat gaan 11 weken snel voorbij, wat vliegt de tijd zodra je voet aan boord zet, wat maak je ongelooflijk veel mee (en nog niet eens een kwart beschreven), wat is het leven goed, wat heb ik een hoop geleerd maar bovenal: wat ben ik ongelooflijk dankbaar voor deze gelegenheid en dit avontuur.

En dan maak je ook plannen, omdat je weet dat je deze meiden niet te lang kan missen en dat het onwijs gaaf zou zijn om elkaar weer te zien en die wetenschap maakt afscheid nemen zoveel gemakkelijker. Je mag dromen dromen, wetende in Wie Zijn handen ze liggen. Maar hoe gaaf is het om te dromen om naar Engeland te gaan, naar Zuid Afrika, Canada, Amerika. Oja en Amsterdam...

Het afscheid nemen hier betekend ook: weer bijna terug naar Nederland gaan. Om jullie allemaal, die ik 3 maanden geleden gedag heb gezegd, weerte gaan begroeten. Ik zie er naar uit!

‘May the road rise up to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face;
the rains fall soft upon your fields.

And until we meet again,
may God hold you in the palm of His hand.'