Rupsje nooitgenoeg

Afgelopen woensdagavond heb ik mijn allereerste DEETervaring gehad. Zo erg was dat niet! Ik was voorbereid op stinkende mestverderfspul dat niet alleen stinkt maar ook al je kleren uitbijt. Of het ligt aan mij of aan de Etos DEET-lotion, maar ik rook niets! Behalve dat het plakkerig spul is, het buiten (zelfs al is het donker) nog steeds altijd warm en stoffig is en dat ik me hoe dan ook gewoon vies voelde. Maar dat isan sich niet de ervaring die ik graag met jullie wilde delen (helaas geen foto's mogen maken...).

Die bewuste woensdagavond heb ik in een kwartier mn eten naar binnen gepropten zijn we met een auto vol (9 personen) naar het teaching hospital in Lome gereden. Na een hobbelige reis van ruim een half uur waarbij ik elke kilometer dankbaarder werd dat ik niet reed (ik snap niets van die verkeersregels, oke, misschien komt dat omdat er geen regels zijn?) kwamen we in het schermdonker aan bij het ziekenhuis. Het zag er groot uit en nog relatief goed verzorgd (lees: niet geheel vervallen).

Het doel van ons bezoek bestond uit een bezoek brengen aan de 3 kinderafdelingen.

Ik had al gespot dat ze Rupsje Nooitgenoeg mee hadden genomen maar omdat mijn Engels op zich wel redelijk is, maar ik van de uitleg weer niets had meegekregen werd het me op de afdeling pas duidelijk wat we nu precies gingen doen. In mijn enthousiastme had ik me natuurlijk al ontfermt over Rupsje Nooitgenoeg. Wat bleek: ik mocht datverhaal voorlezen. Daar sta je dan, met je goede gedrag tenmidden van 10 (of meer) donkere kindjes omringt door talloze familieleden met eten en telefoons- en met armen en benen in het gips, al dan niet in een aftands tractiesysteem in een warme ziekenhuiszaal.

Nadat we de kinderen en alle andere mensen die er bij waren hadden begroet (en ik ook even de kans genomen had om te acclimatiseren en in me op te nemen wat er nou allemaal om me heen gebeurde: kinderen in tractie (compleet met roest), liggend op aftandse bedden, moeders die ten overstaande van iedereen blote kindjes de borst geven, hitte, overal eten, het stonk er, geen verpleegkundige te ontdekken, kinderen die in een potje naast hun bed hun behoefte staan te doen en je daarna gewoon een hand geven etc en mijn hart een klein beetje brak) begon ik voor te lezen over the hungry caterpillar (ja! weer een nieuw woord geleerd!). Het was wel een beetje vreemd om tussen ook er wat ondervoed achtige kinderen een verhaal voor te lezen over een hongerige rups...). Ik las het voor in het Engels en een vertaler vertaalde het weer naar een taal waar ik absoluut niets van kon maken. Ik houd van voorlezen, maar wat het wel een stuk lastiger maakte was dat ik niet die interactie met ze had die voorlezen zo leuk maakt.Maar toch,ze lachtenen kreeg je, zij het minimaal, wel reactie. En dat was mooi!

Daarna gaven we ze kleurplaten (van een vlinder, jawel) en wasco krijtjes. Ik heb geleerd van een collegaatje wat ‘ mag ik je helpen' is in het Frans, want dat komt het dichtst in de buurt van hun eigen taal. Zo heb ik ook een aantal kleurplaten gemaakt (omdat sommige echt te zwak waren om ook maar een krijtje vast te houden)en werd er ook druk bellen geblazen. Verder deelden we ballonnen uit en stickers. Na een half uurtje ging ik met de vertaler alvast naar de volgende zaal terwijl de rest afscheid nam en opruimde. Zo hebben we 3 zalen bezocht, heb ik de (bijna volle) maan gezien (hij wordt hier aan de onderkant opgegeten!), en reden we, volledig onder de indruk weer dezelfe hobbelige, drukke en levendige weg terug naar huis. Goed, het schip dan, maar die begint steeds meer als een (t)huis te voelen.

Elke dag dat ik hier ben begin ik steeds meer te beseffen dat ik het ongelooflijk goed heb. Ik heb een prachtig en luxe huis, een thuis, familie, zoveel lieve vrienden, werk, geld, een ziektekostenverzekering en zoveel andere dingen die relatief als 'normaal' aanvoelen. Maar, nu ik hier dus langer ben, en dit is echt geen wereldnieuws (aangezien duizenden mensen voor mij deze ontdekking ook al hebben gedaan), ontdek je dat die 'normale' dingen helemaal geen normale dingen zijn, maar een absolute zegening is!

Het is een bijzonder voorrecht omiets weg te geven van waar ik genoeg van heb. Om hier tijd, geld, aandacht en liefde in te leggen. Het raakte me, die kindjes, de omstandigheden (en dit warenniet eens de allerarmsten (want die kunnen uberhaupt de medische zorg niet betalen...).

De conclusie blijft: wat hebben wij het ongelooflijk goed! Zelfs aan boord (oke, slapen onder het ziekenhuisbed is hier ook normaal) is het zoveel beter: hier is het tenminste schoon, georganiseerd, en wordt er met recht goede zorg verleend.

Het is ontzettend dankbaar werk om de mensen die geen toegang hebben tot medische zorg, deze zorg te geven. Zelfs als het 2 weken lang hernia's (liesbreuken) opereren is.

Alhoewel: voor mij komt er verandering in het programma. Na 2 weken hernia's mag ik volgende week ook naar de MaxFax, de ogen en de gynaecologie want volgende week wordt er gestart methet VVF-programma (vrouwen die bijvoorbeeld na een bavlling een vaginale fistel hebben overgehouden met als gevolg dat ze incontinent zijn en daarom vaak ook uitgestoten uit hun familie).

Al voorlezend uit Rupsje Nooitgenoeg moest ik denken aan Pasen. Vandaag vieren we (ontzettend indrukwekkend) goede vrijdag na een eveneens indrukwekkende witte donderdag en stille week. Het is met recht een goede vrijdag.Terwijl weop dit moment alleen nog maar de cocoon (Ah! Ik ver-Engels...) zien en heterop lijkt dat het niet meer goed komt (dat de rups zich ten onder heeft gegeten)nadat we letterlijk onze zonden, onze vragen, angsten, twijfel etc aan het kruis hebben geslagen. Zien we nu vol verwachting uit naar Pasen!

Zomerkamp

Het leven aan boord van de Africa Mercy is net als een zomerkamp, hopelijk kan ikje in dit verhaal overtuigen van deze vergelijking.

Laten we even voorop stellen dat het om een chirstelijk zomerkamp gaat, en oke, dit zomerkamp duurt geen week maar 3 maanden, maar dat laten we vooralsnog even buiten beschouwing.

De herinneringen die ik heb aan zomerkampen zijn fantastisch. Het was niet de hele week 'een hemel op aarde', niet alles was leuk, niet iedereen vond je aardig of zij jou, het was niet perfect, je moest soms dingen doen die je niet leuk vond (al dat ochtendgymnastiek en sportief gedoe vond ik meestal wat minder, en het corvee was ook niet altijd het leukste om te doen), maar je was uit je 'normale ritme', met andere mensen, in een andere omgeving. En zie je dan maar te redden. Zo voelt het leven aan boord ook. Zoveel verschillende mensen (ook nog eens uit zoveel verschillende culturen, vaak staan we met zn 6en op OK, 7 als je de patient meerekent, wat wel handig is als je wilt opereren, en bestaat het team ook uit 7 nationaliteiten), die je niet kent, van gezicht nu begint te herkennen, een afgeschermt gebied (strenge bewaking als je van de boot af wilt en het Dock wilt verlaten of als je weer de boot op wilt), geen privacy, alles moet je delen, je kunt je zooi niet overal laten slingeren (niet dat ik daar erg goed in ben), je moet rekening houden met anderen (mijn stapelbedgenootje is blij dat ik niet snurk en ik ben nog steeds blij dat ik vrijwel overal doorheen slaap (zo moe ben ik wel) en zij oordopjes draagt en met zo'n ik-zie-niets-masker slaapt.

Zoals een goed christelijk zomerkamp behoord, zijn er diverse samenkomsten, nou op de Africa Mercy wemelt het er van! Zo is er elke zondagavond om 19.00 uur een samenkomst, en elke maandagmorgen om 07.45 uur ook, deze is echter, net als die van donderdagavond verplicht. We staan stil bij hoe groot onze God is, en dat we uit, van en in Zijn genade mogen leven. Dat doen wedoor gebed, worship (ook in de lokale taal: het Ewe) en soms een overdenking of getuigenis. Ook wordt erer afscheid genomen van mensen die het schip gaan verlaten, verwelkomen we nieuwe mensenen worden er uiteraard ookdiverse mededelingen gedaan.

Een zomerkamp is niet zo iets van: een weekje aan het strand liggen en luieren. Het is hard werken, anders dan thuis, en dus liggen de uitdagingendan ook op een heel ander vlak. De uitdagingen liggen vooralsnog niet in de operatie zelf (na 2 hernia's weet je ook wel hoe alle instrumenten heten, hoe de procedure van tellen gaat en wat de wondverzorging is, en na een hele week hernia's opereren kan ik ze bijna dromen, alhoewel: leuk detail, soms zit een groot gedeelte van de darminhoud in het scrotum, dat maakt het dan wel weer interessant...), maar wel in: hoe communiceer je in het Engels op de OK, hoe liggen de onderlinge verhoudingen (omlopen is nog steeds iets verheven, en staan ze me eigenlijk niet toe), wat is de werkwijze (van tellen tot opruimen aan toe), hoe heten de instrumenten in het Engels, en hoe druk je jezelf goed en verstaanbaar uit (ik zie uit naar de tijd dat ik wat meer vloeiendEngelse zinnen kan uitsprekendie ik zonder haperen en uhm's a's en Nederlandse woorden aan elkaar brei of constant denk in omwegen als ik weer es niet op een Engels woord kom...). O, wat was ik trots dat ik durfde te telefoneren en de boodschap, zij het met hapering, maar wel duidelijk kon overbrengen...

Ook het eten gaat op hele gestructureerde tijden aan de hand van een uitgebreid, enigzins gevarierde Amerikaanse keuken (soms afgewisseld met local food: spicey!) in lopend buffet vorm. En jawel, elke dag liggen er bij het ontbijt dominante eieren, en een heel scala aan 'alles-kan-in-de-melk-muesli-achtige-dingen',maarvaak ook muffins, pancakes, kaneelbroodpudding oid, donuts, oliebollen (oke, waarschijnlijk gemaakt van hetzelfde beslag als de donuts van de dag ervoor, maar het feit dat die dingen vreselijk verdacht eruit zagen als oliebollen en ik dat geheel associeer met oud&nieuw heb ik ze toch maar gelaten voor wat het was) en altijd wel brood (toasted en met Nutella heerlijk), of met Cheddar cheese in het tostiapparaat ook prima te doen. Bij de lunch en avondeten een warme maaltijd, sla, super lekkere tomaten en ofwel ananas (zo heerlijk), watermeloen (met pit), of mango (de slachtcursus mag ik nog volgen), of bananen (met een schil zo zwart als dat je denkt: wanneer komen de beestjes er uitlopen, maar zodra je de schil er vanaf hebt zijn ze prima). Kortom: het eten is elke keer weer verrassend Amerikaans en als je niet op past krijg je Mercy Hips! (Overigens, als de OK uitloopt, dan kan je naar de diningroom bellen om een plate te reserveren. Nou, van de hoeveelheden die zij op je bord mieteren kan je bijna een heel weeshuis voeden!)

Het leven met God staat centraal, zowel in je persoonlijk leven als in het leven wat je in je functie aan boord van Mercy Ships leidt. Elke morgen, na het ontbijt of na een meeting ontmoeten we, als het hele OK team,elkaar in de gang van de OK. Daar starten we met een korte overdenking (waar ik lang niet altijd alles van begrijp) en vervolgens bidden we met elkaar voor de dag die voor je ligt. Wanneer de overdracht plaatsvind van afdeling (ward) naar OK wordt er een uitgebreide overdracht gedaan (overigens allemaal door de OA gedaan) en wordt er samen met de vertaler, verpleegkundige, patient en dus operatie assistent gebeden. Vaak vragen we als de vertaler wil bidden in de taal van de patient, wat resulteert in een gebed waar ik geen enkel woord van begrijp en hopelijk het amen herken zodat ik niet als enige nog met mn ogen stijfdicht sta als de rest allang zn ogen weer open heeft. Maar het feit dat dat gebeurt zette me zo ongelooflijk stil bij het feit dat je prima een operatie assistent kan zijn, maar dat iedereen, ik incluis, mijn afhankelijkheid weet van God. Uit jezelf ben je tot niets in staat. En het feit dat we daar allemaal, ongeacht of je patient, verpleegkundige of anesthesist bent, van overtuigd zijn maakt dat je je geborgen weet bij God.

Tegelijkertijd daagt me dat ook enorm uit om na te denken of ik daadwerkelijk wil werken in die afhankelijkheid van God.Ik was zo gewend om mn leventje gewoon te leven, te weten wat mn rooster is, en daarom heen zoveel dingen te doen, elk weekend was gemakkelijk gevuld, en ls ik niet oppaste, elke avond ook wel. Kortom: ik wist wel hoe ik mn leventje kon invullen. En ik was daar goed in. Nu op het schip, heb ik alles achter me gelaten (alles klinkt zo drastisch, maar voor 3 maanden is het wel een beetje waar), ik ben tijdelijk mn vertrouwde wereldje uitgestapten ben het onbekende ingestapt. Wat avontuurlijk en uitdagend is, maar aan de andere kant eng en spannend is. Wat doe ik nu met mn leven? Wat doe ik op door de weekse avonden (afgezien van de samenkomsten, Nederlande Bijbelstudie), wat doe ik de weekenden? Ik was zo gewend ze maanden van te voren in te plannen, en nu moet ik zo wennen en word ik er echt op terug geworpen: waar haal je je zekerheid, je bevestigingvandaan? Is dat in al die gevulde activiteiten of zoek je die ergens anders? Waar vind je rust? Welke conclusies trek ik uit bepaalde gedachten en situaties. Kortom: je moet wel nadenken over jezelf, wat je doet etc.

Het is goed om daar over na te denken en ik begin te leren dat wanneer ik dat stukje voor stukje, met vallen en opstaan (weggeven en stiekem weer terug pakken) in Gods handen leg, ik er rust over krijg. Het maakt niet uit wat je doet. Ik kom hier om te werken, nou dat lukt. En van al het andere dat op mn pad komt, daar geniet ik van. En alles wat ik niet doe, dat is jammer, maar niet meer dan dat.

Ik begin steeds meer te leren om te genieten van de details, een lopend gesprek in het Engels, (onverwachts) tijd doorbrengen met leuke mensen etc. zonder constant te denken: ik had ook dat, ik had zus, zij doen zo, wat als etc etc.

Ik ben er nog niet zo'n ster in (tenslotte ben ik nu even koningin hernia, je kunt niet overal goed in zijn...), maar die uitdaging ben ik aangegaan!

En een zomerkamp is ook een plek om met die nieuwe mensen ontzettend veel lol te hebben. Tussen de OK's door ff gauw naar boven om het allergrootste en lekkerste chocoladecookie ever te halen, een andere dag een vers gebakken wafel bij de Starbucks gaan halen, na eenlange dag staan (van 08.30-18.30 uur waarin we 3 hernia's hebben gedaan...) samen met een collega ff gauw gegeten,snel omgekleed en zijn we in het zwembad gedoken. Het was fanastisch! En toen ik als 2e on call stond, de OK's relatief vroeg klaar waren, we alle OK's luidzingend en staand op tafel schoon hadden gemaakt ik samen met de 3eon call OR Nurse ff gauw het zwembad was ingedoken, mnpieper ging, ik niet wist hoe snel ik het zwembad uit moest, super snel me in mn kleren heb gehesen (het wordt niet zo gewaardeerd om in je zwemkleding door de boot te rennen),de dichtsbijzijnde telefoon heb gezocht, pieper beantwoord en nog sneller naar beneden ben gerend, mn natte kleren (was helemaal doorweekt natuurlijl) uit had gedaan, me in mnOKpak had gehesenen ik voorbij t kantoor rende en vroeg wat ik moest doen hebben we eerst een paar minuten volledig in een deuk gelegenover hetfeit dat iedereen me had overtuigd datde kans dat je gebeld wordt wanneer je on call staat nihil is en dat ik dusletterlijk uit het zwembad was gebeld gauw de OKop gerent en direct maar de wasbak ingedoken om te wassen voor een nabloeding (want dat is eigenlijk de enige spoedindicatie die ze kennen op het schip).

Oja, en de laatste vergelijking: niet te vergeten dat het gaat om eenZOMERkamp. Dus het is warm (ok, dat drukkende hoeft van mij nou ook weer niet bepaald, maar het went!) en het maakt niet uit wanneer je naar buiten gaat of het zwembad inspringt, koud is het hier echt niet, je word vies van stof (zodra je van de boot afgaat) en zweet (douchen is zo'n briljante uitvinding), en als je geluk hebt, dan schijnt de zon (en dat deed ie zo belachelijk goed vandaag dat ik overal katsverbrand ben haha)!

(Ik verkeer nog even in een haat-liefde verhouding met het uploaden van foto's. Hopelijk gaat t me binnenkort lukken en anders ben ik over ruim 2 maanden weer terug en kan ik ze dan laten zien...).

time to work!

Na een weekend gevuld met het elke keer weer terugvinden mn cabin, een favoriet plekje vinden op het dek (compleet met onwijs veel wind en een klein beetje uitzicht over de oceaan en het strand), de ward service bezoeken (kerkdienst in de ziekenzaal), boek lezen, leuke gesprekken voeren met mn stapelbeddeelster, voetbalwedstrijd zien tussen de dayworkers en de crew van de Africa Mercy (helaas ging het bezoek aan het kindertehuis niet door: hopelijk volgende week beter), 's avonds eenservice aan boord merkte ik dat ik er onwijs aan toe was om de OK op te gaan. Ik wil gaan doen waarvoor ik hier kwam.

Het grappige is, is dat hier echt iedereen bloedfanatiek is op sportgebied, mn stapelbeddeelster vertelde me dat ze al om 5:30 am opstaat om tijd te nemen om tijd door te brengen met God, te sporten, naar de fitnessclub te gaan, te douchen en dat te ontbijten. Ik vind het een heerlijke gedachte dat ik om 7u mn bed uit kan, me in mn OK pak hijs, 1 bocht omloop, 2 trappen oploop en nog een bocht omga en dan in de eetzaal sta. Na het ontbijt dezelfde route terug neem, met even een tussenstop in mncabin om mn tanden te poetsen om vervolgens door te lopen naar de OK (lees: 10meter verder op). Genoeg sport (al mis ik het klimmen wel hoor zus!) dacht ik zo.

Aangekomen op het OK complex komen we samen met het hele team in de gang, evt bijzonderheden worden verteld en iemand begint met een korte overdenking en gebed. Vervolgens duikt iedereen zijn of haar OK in. Voor mij was dat vandaag net even wat anders: ik kreeg de hele ochtenduitleg over de OK's. Wat heb ik gelachen!Ik heb nog nooit zo'n gezellige uitleg/ informatiebijeenkomst gehad.Toen we klaar waren met de tour kreeg ik de gelegenheid om nog wat papierwerk af te ronden (bij aankomst heb ik een enorme hoeveelheid papierwerk gekregenzodat ik als een soortvossenjacht diverse stempelposten bij langs moet) en mocht ik beslissen wat ik de rest van de dag wilde doen. Nou, ik was eindelijk op OK, dus dat liet ik me niet meer afnemen. Na uitgebreid te hebben geluncht (men... wat hebben ze t eten goed voor elkaar! Zo'n luxe!), terug gegaan naar OK en daar bleek zat ze nog een extra patient gingen doen waar ze nog ff wat OA's voor moesten regelen, maar toen ze mij zagen vroegen ze wat ik wilde doen: nou, werken! Dus mocht ik direct aan tafel. Leuk om de verschillen te zien (ik heb nog een bezuinigtip: iedereen die niet aan tafel staat hoeft geen mondmasker voor, overigens lopen ze in en uit en drogen we onze handen met linnen handdoeken), ze tellen alles (!) en dat wordt uiteraard geregisteerd en ook op de OK kennen ze een overdreven manier van documentatie wat als je er langer over na denkt erg logisch is en we voor het grootste gedeelte ook in Nederland doen, zij het dan in de computer. Dus daar mag ik ook de komende tijd nog even aan wennen, net zoals de manier van klaarzetten, opruimen, schoonmaken, het gebruik van materialen (na de OK wordt alles waar bloed aan zit uitgeknipt en in een speciale prullenbak gegooid wat later verbrand zal worden, de rest mag wel in de prullenbak (maar realiseer je dus: alles wat je weggooid, dat kunnen anderen gaan hergebruiken...

Komende week zal het nog wat rustig zijn op de OK's, mede omdat er een algemeen chirug heeft afgezegd. Ik ben de rest van de week ingedeeld op de General, waar voornamelijk liesbreuken zullen opereren. Een easy programma om goed ingewerkt te worden. Te wennen aan het Engels, de werkwijze etc etc.

Komende vrijdag op zaterdag heb ik direct ook mn eerste ' on call'. Dat houdt in dat ik met een pieper naar bed mag. De kans dat ik word gebeld is vrijwel nihil, maar als het voorkomt, dan is er een team beschikbaar (en dus op de boot aanwezig).

Inmiddels heb ik de meeste belangrijkste meetingen gehad of weet ik wanneer ze plaats vinden (incl vanavond een 2 uur durende uitleg over safety aboard, gedragsregels, evacuation+ trials, uitleg van de crew nurse, de pastor etc etc en tot slot zelfseen test moeten maken). Het belangrijkste is: de meeste papieren heb ik inmiddels wel afegrond! En het goede nieuws: als je het schip verlaat, mag je een zelfde tour gaan maken. Maar zover is het nog lang niet!

time to be!

En toen was het niet langer tijd om te gaan, maar tijd om te zijn! Ziehier... mijn lang verwachte eerste verhaal uit Togo!

Vrijdagochtend ging om 4u de wekker, om kart voor 5 zaten we in de auto richting Schiphol, werd ik om 5u verrast dooreen hele vroege vogel, die meeen goede reis toewenste en gelukkig zelf nog even verder kon slapen. Aangekomen opSchiphol, gauw mn koffer afgeleverd. Helaas zat er een verschil van 3 kg in de weegschaal bij mij thuismaar gelukkig was debagagemevrouw vriendelijk en vond ze 24kg ook 23kg, dus de schaapjes toch maar in mn handbagage en de kaas omgeruild met wat kleding en mochten mn koffers op reis.Om kwart voor 6 zaten we bij de Starbucks, ooit es overwogen om dat te gaan doen? 't Is best een aanrader! Helemaal omdat daar ineens mn vader behoorlijk geheimzinnig stond tebellen en ineens Gertjan en Anne-Marije achterme opdoken. Heerlijk genoten van koffie enhet samenzijn, bleek algauw dat er nog iemand zn wekker had gezet (al zij het een uur later dat Marjolein) en hing mn zus aan de lijn die me met een slaperig hoofd me ook een goede reis toewenste, evenals wat vroege sms-vogels: het blijft zo bijzonder om temerken hoe jullieallemaal meeleven. Zo gaaf!

Maar hoe gezellighet ook is, hoe bijzonder mooi het is omte merken dater zo wordt meegeleefd, het echte afscheid kwam met de minuut dichterbij. Het werd tijd om door de douane te gaan. Het is een tot ziens, maar toch is het lastig om mensen van wie je houdt achter te laten. Met de schapen was dat nog niet zomakkelijk en moest ik mn hele tas uitpakken, maar toen ik had uitgelegd waar ze voor waren mocht ik doorlopen. Gate gezocht en ik kon direct boarden (lekker handig die elite variant). Na mn gevoel van 'uren taxien' stegen we eindelijk op en voordat ik er erg in had,kreeg ik een ontbijtje met een dominant ei, en vroeg de hoofdstewardess of ik alsjeblieft een enquette wilde invullen, ik mocht de mooieKLM pen wel houden... Tijdens die korte vlucht heb ik mn eerste bosneger al afgewimpeld (die minstens dacht dat ik hm niet leuk vond omdat ik zn nummer niet wilde hebben en die van mij niet wilde geven... en ik hem maar lekker in die waan heb gelaten) want binnen no time was het tijd om te landen, en na uren taxien (ik weet bijna zeker dat we dat langer hebben gedaan dan gevlogen), kwam we aan op Charles de Gaulles. Dat is een lelijk vliegveld (sorry Nynke, maar de mooie plafonds heb ik niet gevonden)en is prima overzichtelijk als je tenminsteweet wat je gate nr is. Omdat ik5 uur mocht wachten was dat natuurlijk nog niet bekend. Nadat ik me had verveeld bedachtdat ik niet meer Franse lentelucht zou krijgen dan op de rookplaats aan de snelweg, ik maarhet fenomeen douane aanging en dan de Business lounge van Air France zou opzoeken (nog eenvoordeel van reizen met een Elite ticket). Gelukkig werd ook mn gatenr bekend, dus kon ik helemaal relaxt gaan wachten. Daar genoten van overdreven luxe, lekkere stoelen, een goed boek en muziek. Eindelijk, eindelijk konden we boarden.Ik had eenmooi plaatsje aan het raam en al vrij snel kwamdaar een echteTogonees naast me zitten. Bleek een vriendelijke man te zijn die gelukkig niet zo dreigend was als de vorige. Heb hm even uitgehoord over Togo, maar hij kon me meervertellen over Canada omdat ie daar al een tijd woont...

Halverwege de vlucht kwam ik er achter dat we toch een uur tijdsverschil hebben met Nederland, het is hier 1 uur vroeger, dus mocht ik nog ff een uurtje doorvliegen. Eindelijk eindelijk eindelijk kwamen we aan in Lome! Uit het vliegtuig woei de Afrikaanse avondlucht, die niet zo verfrissend is als de Nederlandse lente over me heen en drong tot me door: ik ben nu echt in Afrika en hier blijf ik de komende tijd!

Uiteraard kom je niet zomaar op de boot, eerst mag je nog zwaaien met je Yellow Fever Book, je paspoort, moet je uitleggen dat je geen Visum hebt (af en toe 'Mercy Ships' noemen en wijzen op mn T-shirt blijkt goed te werken), was ik na een tijdje eindelijk herenigd met mn koffer en tas (2 banden waar alles onlogisch op draait, terwijl je ook nog alle Afrikanen van je af moet slaan die wel heel erg graag aan mn koffer willen zitten) mocht ik alsnog al mn bagage door de scanner (nou, hoe vaak willen ze dat checken!) en kon ik voorkomen dat voor de zoveelste keer mn tas gecheckt moest worden door 'Mercy Ships' te noemen.

Eindelijk was ik door alle checks heen en stond Hennie op me te wachten. Zij bracht mij samen met een andere vrijwilliger naar de boot en ondertussen legde ze wat uit over het verkeer, de veilidheidchecks etc. En daar lag die (hoop gauw foto's te posten): de Africa Mercy. In het echt is die nog vele malen groter! Jeroen was zo stoer om mn koffer te dragen. Direct aangemeld, pasjes gemaakt (incl foto), cabin toegwezen (dichterbij mn werk zal ik nooit komen te wonen... zelfde verdieping, 1 deur door...), sein info (als ie dat geluid maakt dan moet je dat doen. Jaja.), afspraken wanneer je verwacht wordt voor welke tour wanneer,wanneer de eetzaal open isetc etc. Hennie en Jeroen hebben me samen met een steward naar mn hut gebracht, daar mn koffer uitgepakt en mn plekje gemaakt. Ik had niet veel keus, dus ik slaap inhet middelste stapelbed bovenin. Hennie had me beloofd over een half uurtje terug te komen om dan al even wat van het schip te laten zien. Dus met zn drieen op pad, vooralsnog wordt voor vandaag de grootste uitdaging: voor- en achterkan van het schiponderscheiden en mn cabin terugvinden zonder al te veel om te lopen... en vooral: niet al te boos worden op mezelf als het even duurt om dit schip te leren kennen.

Het was erg leuk om al even wat van het schip te zien, te zien waar Hennie haar klas lesgeeft, waar je je kunt intekenen voor diverse activiteiten (en waarom Jeroen en Hennie dat zo fijn vinden om te doen), waar de eetzaal is (heerlijk! Het is geoorloofd om non stop thee te drinken:-)), de belangrijkste meetingpoints, en wat andere wetenswaardigheden (zo goedkoop kan je nergens Starbucks drinken en vanaf nu ga ik ook vasten van het eten van toetjes, want daar doen ze niet aan... (wel heb ik me laten vertellen dat ze ijs verkopen aan boord...)).

De hut van Hennie en Jeroen nog even gezien (toch iets anders dan wanneer je niet getrouwd bent...). Het was echt zo fijn om zo warm onthaald te worden, te horen van ervaren mensen hoe het is op het schip, het wemelt van de activiteiten, de mogelijkheden (als je je maar inschrijft... voor de bieb, de wasserette, de kerk etc etc etc). Voor vandaag stond op het programma: op tijd wakker worden (check), de eetzaal vinden (check), om 9u verzamelen bij de Starbucks (check) en een tour de boot (check). En voor de rest: ff mn mails checken, account van MercyShips updaten, via deze site laten weten dat ik nog leef, en zo maar met een boek aan het zwembad acclimatiseren denk ik.

Mn stapelbedgenootje heb ik tussen de tour van Jeroen en Hennie en het uitwisselen van de meegebrachte Nederlandse spullen even kort ontmoet. Later toen ik terug kwam had ze heel lief mijn licht aangedaan. Vanochtend pas beter kennis gemaakt. Ik was bang dat ik teveel zooi had en teveel lawaai had gemaakt: zij blijkt echter oordoppen en een verduisterend vliegtuig kapje te dragen en vond me zeer geordend, en het belangrijkste:ik blijk niet te snurken. Was nog even bang dat ik misschien teveel had rondgedraaid in bed, maar ook daar had ze niets van gemerkt en ten slotte dacht ik nog dat mn wekker teveel lawaai had gemaakt (het is zo donker, ik was zo moe, dus mn orientatie liet het wat afweten toen ik op zoek ging naar mn wekker vanochtend...).

Het was erg gezellig om even met haar te kletsen en die dingen te noemen waar ik bang voro was, maar dat heeft ze dus ff heerlijk weerlegd. Ik heb heerlijk gedoucht en uiteindelijk samen met haar naar de eetzaal gegaan en ontbeten. Zij zal vandaag op het schip blijven omdat ze moet zorgen dat wat achterstallig werk wordt bijgewerkt dit weekend, dus wellicht zal ik r nog wel zien vandaag. Ze vertrekt pas 2 weken voordat ik vertrek, dus is het fijn dat het nu al zo klikt en dat bied wel vertrouwen voor de weken die nog voor ons liggen...

Natuurlijk moet ik nog ff mn draai vinden in mn cabin, met zn 6en deel je toch echt een hele kleine ruimte: wat doe je met je zooi, wanneer maakt wie wat schoon, hoeveel lawaai mag je maken,wat zijn de ongeschreven regelsetc etc.

En ook mag ik mn draai nog gaan vinden in afspraken (maandagochtend een crew meeting, maandagavond dat, wanneer de eetzaal open is, kledingcodes (niet overal wordt gewaardeerd dat je een korte broek en slippers draagt etc etc).

Omdat non stop de motor draait krijg ik nog wel eens het gevoel dat we bijna gaan vertrekken, als de boot dan ook nog es wat ligt te deinzen lijkt het helemaal dat we gaan varen. Maar dat zijn ze toch echt pas van plan als ik net de boot af ben... en dat duurt nog wel even. En dat is maar goed ook!

Er is zoveel te doen, vervelen zal ik me niet zo gauw denk ik. Zo hoop ik zondagochtend een kerkdienst te bezoeken die wordt gehouden in de ziekenzaal (dus letterlijk tussen de zieken), en 's middags ga ik mee met een groep naar een kindertehuis geloof ik, om daar samen met de kinderen tijd door te brengen (en dat kan dus ook bestaan uit schommelen en bellen blazen... blijken dat ff mn talenten te zijn). Zo kom ik direct onder de mensen van Mercy Ships en ga je echt Afrika in (want die boot, die ligt dan wel in Afrika, het is zo Amerikaans als het maar zijn kan met ongekende luxe).

Letterlijk om liefde te geven aan hen die daar net zoveel recht op hebben als ik, maar dat niet krijgen. En aangezien ik mag weggeven waar ik genoeg van heb...

'Ga, U wilt dat we gaan, wat heeft de wereld aan Uw zegen, als wij ons niet bewegen?'

It's almost time To Go...

En toen was de laatste week in Nederland in volle gang. Afgelopenwoensdag mijn laatste werkdag gehad op de OK in het UMCG en afgelopen donderdag mijn voorlopig laatste dag op het Wenckebach Instituut, en dat betekende tegelijkertijd dus ook: gedag zeggen tegen zoveel leuke, lieve en betrokken collega's.

Een heel gek idee om voor 3 maanden daar mijn gezicht niet meer te laten zien...

Nu ik heerlijk een week vrij ben voordat het grote avontuur écht gaan beginnen geniet ik intens van zoveel lieve vrienden, familie en natuurlijk het heerlijke Hollandse lenteweer (en dat is maar goed ook want anders was de overgang van winter naar hoog zomer (34C) toch wel erg groot geweest). Het is bijzonder en heel fijn om daar de gelegenheid voor te hebben.

Afscheid nemen, kom ik achter, is toch niet geheel m'n meest favoriete bezigheid, maar wat ik al afscheidnemend mag ervaren is dat afscheid nemen vooral bestaat uit het zeggen van ‘tot ziens'! Ik ga helemaal niet definitief voor een eeuwigheid weg, wat zijn nou 3 maanden? En zoveel lieve en leuke mensen die hier blijvenbeleven elk op hun eigen manier hun eigen avontuur. Het feit is wel: de komende 3 maanden zal ik daar niet direct bij zijn.

Maar het feit dat we ‘tot ziens'! kunnen zeggen betekend dat de ruimte er is om weg te gaan maar ook om weer terug te keren naar de plek waarvandaan we vertrokken, wellicht een paar meter verderop omdat we met elkaar wel doorlopen,maar vanaf dat punt kunnen we wel weer samen verder, en daar zie ik naar uit.

Voordatdat zover is, eerst maar es echt naar Togo gaan en voordat dat dan weer zover is, moeten hier deeerst nog de laatste dingen in huis worden in gepakt, mag ik nog even tijd doorbrengen met vrienden en familie (met in het vooruitzicht een complete'tour-de-familie-in't-westen-des-lands'), nog even een paar uurtjes klimmen (ach... als we terug komen beginnen we gewoon weer bij de makkelijkste muur...), al die dingen die ik al weken heb klaarstaan om mee te nemen naar Togo nu definitief in mn koffer proppen en tot slot de deur van mn huisje definitief voor een paar maanden achter me dichttrekken.

Niet alleen ik bereid me voor voor mijn reis naar en tijd in Togo, ook vanuit Mercy Ships merk ik dat zij zich voorbereiden op mijn komst. Zo heb ik al veel documenten toegestuurd gekregen die allemaal van een handtekening voorzien mochten worden, kreeg ik een volledige beschrijving van hoe er wordt gewerkt op de OK (met uiteraard als hoogtepunt van de week dat we met het hele team op vrijdagmiddag de OK mogen schoonmaken...), kreeg ik zelfs een mailtje van een stel uit de gemeente dat inmiddels al een tijdje woont en werkt aan boord van de Africa Mercy, dat ik vrijdagavond op het vliegveld op zoek mag naar bekende gezichten omdat zij mij, samen met nog een aantal vrijwilligers die met mij zullen aankomen die dag, naar het schip zullen brengen en ook vanuit het hoofdkantoor in Nederland werd me een goede reis en een gezegende tijd op het schip toegewenst.

Bijzonder te merken hoe God er keer op keer alles aan doet om mij ervan te overtuigen dat het echt goed is dat ik naar Togo mag gaan en aan boord van de Africa Mercy mag gaan werken.

Ik vind het erg bijzonder om te merken dat er zo ontzettend veel mensen zijn die elk op hun eigen manier betrokken zijn bij mij en het grote avontuur wat me te wachten staat. Daar ben ik jullie allemaal enorm dankbaar voor.

21 days to go...

En toen was het maart. Dé maand van het vertrek richting Togo. Slechts 3 weken verwijdert van een groots avontuur wat nu echt zo heel dichtbij komt. Toen in november duidelijk was geworden dat ik 3 maanden aan boord van de Africa Mercy zou mogen gaan werken was ik er volledig van overtuigd dat maart 2012 al heel snel was. Echter, de laatste tijd is gebleken dat 23 maart me niet snel genoeg kan komen! Inmiddels zijn alle belangrijke dingen geregeld; de inentingen gehaald, alle formulieren verzameld (ik geef toe: en gecheckt en gecheckt en nog es gecheckt), de Lariam uitgeprobeerd (en afgekeurd), de Malarone inmiddels dus in huis en ik heb zelfs al ‘tot ziens' gezegd tegen de eerste mensen die ikvoor mijn vertrek niet meer ga zien.

Ik sta de popelen om mijn koffer echt in te pakken en dus niet meer alle als-ik-ze-maar-niet-vergeet-spullen te verzamelen op mijn bureau. De tijd van aftellen zorgt er nu ook voor dat ik na kan denken over alle dingen die kunnen gaan gebeuren, die in mijn hoofd inmiddels groter worden dan ze wellicht in werkelijkheid zullen zijn (al die beestjes en mijn Engelse taalkennis enzo). Dus het wordt de hoogste tijd om te gaan!

Ik wil springen, gaan. Het avontuur, het onbekende, de uitdaging tegemoet compleet met alle (onterechte) dingen die ik me nu in mijn hoofd heb gehaald. Het wordt tijd om die onder ogen te zien en te ontkrachten! It's time to go. In het vaste vertrouwen dat God Diegene is die met me mee gaat het grote avontuur tegemoet! ‘Ik ben die er zijn zal'.

Aftellen

Het bijzondere fenomeen aan aftellen is dat je aan de ene kant ervaart dat datgene waar je naar uitziet steeds dichterbij komt en dat het gevolg is dat je concludeert dat het nog relatief lang duurt, aan de andere kant bewerkstelligt aftellen ook dat gevoel van: liever vandaag nog weg dan morgen. Want dan kon ik nu als de wiedeweerga m'n koffer inpakken, al die ‘als-ik-ze-maar-niet-vergeet-dingen' er in proppen, afscheid nemen en zeggen tot ziens! En dat is toch heel anders dan om aan iedereen te verkondigen dat het echt nog maar 8 weken duurt, dat ik nog maar 7 weken hoef te werken in Nederland en dat ik al ver ben met mijn voorbereidingen, dat die prikken echt meevielen en dat je gewoon Lariam kunt slikken omdat je echt niet zo'n last hebt van al die dramatische bijwerkingen, dat 5 uur wachten op Parijs prima te doen is en dat Paris Charles De Gaulle het meest overzichtelijke vliegveld is wat je kunt bedenken, dat het schip er inderdaad uitziet als een cruiseschip en dat ik vloeiend Engels blijkt te spreken. Oja, en die beestjes? Die zijn nergens te bekennen...

Maarja, tot nu toe blijft het aftellen en blijft het uitzien naar een groots avontuur. Toch staan de meeste ‘als-ik-ze-maar-niet-vergeet-dingen' al keurig klaar, gaat het uitstekend met mijn aftreep-nog-te-doen-lijst, is 7 weken werken prima, komt 23 maart echt sneller dichterbij, vielen die prikken voor hepatitis A en DTP best mee en mag ik zelfs terecht met het gele koorts-vaccinatieboekje zwaaien op het vliegveld omdat ook die inenting in m'n lijf zit. Worden de Lariam tabletten binnenkort uitgeprobeerd (ben benieuwd naar de levendig dromende actiefilms), en die beestjes... ach ja die beestjes. Wat m'n favoriete geurtje wordt die drie maanden? Ik denk Deet. Deet by Ilse. Or something.